Ik werdt jarenlang gepest

Klets hierover de Update van 15 December 2017:

Hallo wereld. Vandaag is het weer tijd voor een nieuwe Life Story, waar ik
praat over mijn leven. Het was alweer lange tijd geleden, de laatste
keer was in November waar ik praatte over mijn eerste werkuitje
dat in de soep liep. Dat weekend na die Story had ik mijn tweede werkuitje.
Ik had het nog niet verteld, maar die verliep supergoed! Ik ben blij
dat ik het toen een kans had gegeven. Deze Life-Story is anders.
Pesten komt nog steeds veel voor in de wereld. Ook ik ben jarenlang gepest.
In deze Life-Story vertel ik over mijn ervaring met pesten en de impact dat
het heeft gehad op mij. Dit is heel moeilijk voor mij, want het brengt al die herrineringen
weer naar boven. Bedankt voor jullie begrip. Laten we beginnen.


Ik ben echt héél lang gepest, en jarenlang. Het begon al vroeg op de basisschool,
ik werdt zelfs gepest door mijn beste vriendin. Waar ik pas later achterkwam
dat ze me eigenlijk al die tijd gewoon aan het pesten was.
Ik heb het over G met haar ben ik geeindigd (als je niet weet over wie ik het heb,
lees dan ddeze Life-Story). Ik werdt op de basisschool vaak met fysiek geweld gepest,
ik werdt vaak meegesleurd of op de grond geduwt door grote
jongens over het schoolplein. Er werdt wel wat aangedaan,
maar het hielp niet echt. Ik herriner me nog dat een juf zei 'Stel je niet zo aan.
[naam pestkop] is er vandaag ook leuk bij!'. Ik voelde me toen
heel erg in de steek gelaten. Ik bleef op de schoolplein
vaak bij leraren staan voor bescherming. De jongens stopten op een gegeven
moment met mij pesten en lieten me met rust.

Maar dat stopte het pesten niet, tegen Groep 7 begon het pesten weer, nu
door iemand anders genaamd N. Ze pestte me gelukkig niet fysiek, maar met woorden
(maar woorden doen natuurlijk net zo pijn!) Ze was ook vriendinnen
met G. Ze probeerde ook vaak G van mij af te pakken
of mij jaloers te maken, soms zei ze in een de gymles
dan 'G en ik gaan vanmiddag een hartsvriendinnen ketting kopen'.
Ik rende toen een keer heel hard huilend weg. Dat vondt ik zo gemeen!
Dat brak mijn hart echt. N pestte me vooral omdat ik nogal kleine lengte was
voor mijn leeftijd. Er waren een Groep 7 twee Tessa's. Ik werdt altijd de
'kleine Tessa' genoemd, wat me eigenlijk stiekem best wel pijn deed,
want ik kreeg een etiket. Ik was ook best wel onzeker en had
weinig zelfvertrouwen, waardoor ik ook mikpunt werdt.
Ik had ook niet veel vrienden, want ik had moeite met contact maken
met anderen, door mijn autistische stoornis.
Meestal was het N met veel andere meiden tegen me op.
Ik ging op weerbaarheids training om mezelf
te verweren bij een psycholoog. Dat hielp wel,
maar het was soms wel moeilijk. Dat N met pestte ging
door tot Groep 8, totdat we van school af gingen.
Ik werdt op een dag zo woedend dat ik N bijna een schop gaf.
Soms dan doe je dat uit onmacht. Ik voelde me hier ook niet echt begrepen
bij de leraren. Een keer heb ik zelf aangekaart bij de juf,
maar toen zei ze dat 'ik geen oude koeien uit de sloot moest halen'.


Ik ging uiteindelijk naar de middelbare school met de hoop nooit meer
gepest te worden. Was het maar waar. Want ik Klas 2 van middelbare school
begon het pesten weer, nu door een weer een nieuw meisje,
genaamd T. Ze pestte me vaak omdat ik fan was van Winx Club en
van tekenen hield. Het pesten werdt hier10 keer zo erg als op de basischool.
Ze liet me op een dag zelfs een struikelen in de gang. Haar vriendinnen lachte hard mee
en zeiden 'Ben je gevallen? Wat zielig voor je!'. Ik moest toen keihard huilen.
Ik werdt hier ook weer gauw het mikpunt van grote jongens, en dat maakte me
erg bang, zo bang dat ik niet meer naar gym durfde. Op een gegeven moment
stond Gym niet meer op mijn rooster, geen flauw benul waarom,
maar thank god. T zette altijd de hele school tegen me op. Mijn ex-vriendin
G begon me ook steeds meer te pesten. G noemde het 'een mening uiten' (Ja, ja..)
Als ik weer eens had getekend, werdt hij door de pestkoppen zo
snel mogelijk weer afgepakt en ik werdt geschopt. Mijn moeder heeft het
vaak aangekaart bij de school, maar het hielp niet echt veel.
Ik ben zelfs een dag thuis gebleven, omdat ik zo gepest werdt.
Mijn docent durfde niet eens zelf met de pestkop te praten! Ze had alleen
maar aandacht voor mij, maar dat wilde ik niet! Ik ben toch niet het probleem?
Hierdoor heb ik erg weinig zelfvertrouwen gekregen.

Op een dag waren er twee andere meiden die boos waren op
de school omdat ze niet eerder uit waren,
en de andere leerlingen wel. En dat reageerde ze op mij af. Dat was
de ergste dag in mijn leven. Ze zeiden vreselijke dingen, dreigde dat ze me zouden opzoeken
waar ik woonde en me zouden achtervolgen naar huis.
We werden ergens anders in gedeeld. Maar ik werdt weer ingedeeld bij die meiden.
Gelukkig was er een lieve Juf die het voor mij opnam, maarja
het hielp niet echt. Ze begonnen opeens over iets van de dag
ervoor, toen ik aan het tekenen was en iets niet lukte met mijn tekening.
Daar lachte ze even lekker om. Ik werdt op een dag tijdens
de dag afsluiten ook keihard uitgelachen door een jongen en een meisje.
Er waren geen stoelen meer, ze waren allemaal al in genomen door leerlingen.
Toen riepen ze 'Als ze staat, lijkt ze natuurlijk groter!'
en 'Ze denkt echt dat ze nu cool is'. Dat brak mijn hart echt.
Ik begon het toen stom te vinden dat ik kleiner was dan de rest,
toen voelde me echt een buitenbeentje. T pestte me nog steeds
net als de hele school. Toen ik op een dag aan het tekenen was
had T dingen in mijn haar geplakt, wat later werdt opgemerkt door een
van mijn vriendinnen van toen. Ik dacht op een dag wraak te nemen
op T door een beledigend bericht op Hyves te sturen naar haar
over haar make-up, daar werdt ze best wel boos om, haha.


Op een gegeven moment ging T van school was, want ze was ouder dan mij
en schoolverlater. Toen stopte het pesten. Ik was heel blij,
toen kon ik eindelijk herstellen van het pesten. Maar alsnog
werdt ik nog gepest bij sommige meiden af en toe.
En werdt een keer gezegt in een les 'dat ik raar lachte' door een meisje.
Ik ging toen naar de meester, maar die zei 'jullie moeten gewoon leren
met elkaar om te gaan'. Dat vondt ik niet leuk, ik voelde me niet serieus genomen.
Op een dag kwam T terug op school om zichzelf te laten zien.
Ik schrok, een jongen maakte een grapje 'Ja, ze komt weer op school.
Want ze had nog niet afgemaakt'. Die jongen dacht dat gepest zijn niet zo erg was zeker!

Maar het pesten werdt gelukkig wel minder, totdat ik op mijn oude website
op een dag twee jongens verschenen in mijn Gastenboek
die een haat-site hadden aangemaakt over mijn website die ik
had toenertijd, waar ze hun kritiek opzette. Ze dreigde zelfs
mijn website te hacken en alles aan te passen naar hun smaak.
Dat hacken is nooit gebeurd, want het was gewoon een valse truc om mij
bang te maken. Ze bemoeide zich met alles, zoals dat plaatjes niet 'mooi' stonden
volgens hen. Ze hadden zelfs een speciaal programma om de blokkering
te omzeilen, zodat ze elke dag een pestende bericht naar mij konden sturen.
De eerste haat-site heb ik laten verwijderen door webklik,
maar toen maakte ze een tweede bij simpsite. Toen begonnen
ze me te pesten op mijn autistische stoornis. Daardoor begon ik mezelf
raar te vinden dat ik autisme heb. Ze zeiden dingen zoals 'dat ik anders was
dan hen' of 'dat ik hun gewoon niet begreep'. Ze hadden op een dag
een afbeelding van mijn website gestolen, en erop getekend en mijn
favoriete karakters (van iets anders) belachelijk gemaakt.
Toen ik vroeg het eraf te halen – want het was eigenlijk door mij gemaakt –
beantwoorde ze me 'Deze foto was eral. Ik weet niet of autisten dit begrijpen,
maar dat betekend dat iets er al is'. Het escaleerde zo erg, dat
ze de pret uit mijn website zogen. Ik stopte met mijn oude website. Voorgoed.
Ik kon me niet eens meer veilig voelen op mijn eigen website.
Waarom dan doorgaan? Het was erg moeilijk voor mij om afscheid te nemen
van mijn oude website. De pestkoppen stopten toen ook, toen ik ze negeerde,
vonden ze het niet meer leuk. Ze zeiden zelfs hardop dat ze
het best jammer vonden dat ik mijn website had verwijderd.
Nu hadden ze niks meer op om te pesten. Lekker voor hun.


Ik heb toen een hele lange tijd rust gehad van het pesten.
Totdat ik een nieuwe baan kreeg, wat nu mijn huidige baan is
bij een voortgezet onderwijs waar ik drie jaar geleden begon.
Ik werk daar vier dagen in de week – vrijdag ben ik altijd vrij, tenzij
ik moet invallen ofzo. Daar begon de ellende weer. Ik werdt
gepest door een leerling van die school, genaamd T (maar wel een andere
T). Mijn bazen waren daar helemaal niet blij mee.
Ik kon er wel over praten met mijn collega's gelukkig.
Ze pestte me vaak voor rare redenen, zoals dat ze zei 'dat ik leek op een barbie pop'.
Terwijl zei de grootste clown was met haar dikke foundationlagen.
Ik draag niet eens make-up, haha. T zette ook haar vriendinnen tegen me op,
en zei tegen hen dat ik haar pestte en haar barbiepop noemde.
Het zusje van T zat ook op die school en vroeg me of ik dat echt deed,
ik zei luid en duidelijk dat zei mij pestte. Gelukkig nam dat zusje
me wel serieus. Ze was in ieder geval aardiger dan haar grote zus!
Ik nam op een dag wraak op T door veel spul op haar tafel te spuiten,
zodat het heel nat werdt op haar tafeltje. Daar heb ik nooit wat over gehoord.
De leraren gingen toen praten met T. Ze was toen wel gestopt,
maar keek me soms wel boos aan als we elkaar zagen.
Totdat ze van school afging. Mijn collega's hebben soms
elkaar ook opgestookt tegen mij of geroddelt over mij, heel in het begin.
Maar dat is gelukkig ook gestopt, en hebben we meer een band ontwikkeld
en elkaar beter leren kennen.

Ik ben gelukkig hierna nooit meer gepest geweest.
Maar eind goed al goed was het niet. Ik kreeg nu
pas alle klappen. Ik belandde bij een psycholoog want
ik had vaak last van monsters en stemmen in mijn hoofd die mij
treiterde. Ik had ook vaak enge beelden in mijn hoofd
die maar niet weg gingen. Ik heb daardoor veel last
van paniekaanvallen als ik aan enge dingen denk.
Ik wist eerst niet waar deze stemmen en beelden vandaan kwamen,
ik dacht eerst (serieus) dat ik was bezeten door een geest.
Later werdt ik door gestuurd naar Propersona, waar ik vroeger
ook werdt getest op autisme. Daar werdt bekend dat ik dit
had omdat ik altijd heel erg gepest ben geweest.
Ik was het misschien allang vergeten, maar psysisch had ik
er nog een impact aan overgehouden. Gelukkig heeft Propersona
me geholpen met een hele lieve psycholoog om deze pestverleden
te verwerken. Ik moest in schrijftherapie, waar we samen op de computer
mijn ergste pestervaring op papier schreven. Schrijven kan al een heleboel helpen,
want je geeft het een plaats. Hierdoor ben ik helemaal hersteld.
Maar helemaal hersteld van mijn stemmen ga ik nooit (maar gelukkig is het wel minder).
Maar mijn pestverleden heb ik wel kunnen loslaten, en het achtervolgt me niet meer.

Dit was mijn verhaal over mijn jarenlange pestverleden.
Maar zo zie je maar weer, wat voor grote impact pesten op je kan hebben,
en zelfs voor de rest van je leven. Begin daarom nooit met pesten,
diegene zal altijd beschadigd blijven.
Ben jij vroeger ook gepest? Praat erover in de reacties hieronder
of het in het Forum Topic. Of wordt je nu nog steeds gepest?
Praat erover, en kaart het aan op je school of bij je ouders.
Loop er niet mee rond. En onhoudt: Het is niet jouw schuld.
Weet dat je nooit alleen bent, en altijd mensen zijn
om je te helpen. En huilen niet erg is. Pesten is heel erg,
jij verdient dit niet! Omring jezelf met mensen die goed voor je zijn.
Ontzettende warme en fijne feestdagen aan jullie allemaal!
PS: Morgen is onze Technologie Fee Tecna jarig!!
Alvast een fijne verjaardag daar in de Magische Dimensie!