Waar is Riven?

Er is een halfjaar verstreken.
Nog steeds geen berichtje, of enkel spoor van Riven.
’Zou Riven ooit nog terug kunnen keren nadat wat we elkaar hadden belooft?’ Denkt Musa.
’Is er nog een kans, of moet ik de hoop maar opgeven? Het is zo moeilijk..
Waarom laat hij niets meer van zich horen.. Hopelijk gaat het wel goed
met hem, en is er niets ernstigs gebeuren in deze tussentijd..’
’Maar, misschien is geen nieuws ookwel goed nieuws..’

Het is een zonnige dag op Melody, het is vakantie op Magix, geen huiswerk om na
te kijken voor Musa en haar vriendinnen.
Ze zit op het balkon van haar huis, terwijl ze aan het puzzelen is in haar woordzoeker
boekje, ze vondt het woord ’gespleten’ tussen de rij van woorden.
Dat is de betekenis van Riven’s naam. Vandaar dat ze aan hem dacht.
Eigenlijk is dat niet zo bijzonder, ze denkt elke dag aan hem.
Musa voelt tranen opkomen ’Nee.. Nee.. Musa, niet.. nu..’
’Niet huilen.. Bovendien wou jezelf afstand nemen..
Dit was de juiste beslissing. En ookal vindt je hart dat niet
het is nog steeds je eigen schuld.. Je kunt het niet meer terug draaien..’ Denkt Musa.
Dan hoort Musa voetstappen achter zit, het is haar vader Ho-Boe die
bij haar komt kijken. ’ Musa? Waarom ga je niet lekker het huis uit met je vrienden?
Het is prachtig weer! Waarom maak je daar geen gebruik van?’ Vraagt haar vader.
’Ik ben.. niet zo in de stemming..’ Reageert Musa, kortaf, terwijl ze ongestoord verder
gaat in haar puzzelboekje. Ho-Boe kijkt zijn dochter bezorgd aan:
’Gaat het wel goed met je?’
’Pappa, het leven bestaat niet altijd maar uit happy momenten..
En soms is daar gewoon geen reden voor nodig..’ Reageert Musa.
’ Doe niet zo eigenwijs. Er is meer aan de hand, nietwaar?’ Vraagt Ho-Boe.

’ Ja.. Ik dacht.. weer aan Riven..’ Reageert Musa, voorzichtig.
Ze weet wat de mening van haar vader is als het om Riven gaat.
Ho-Boe kijkt weg.
’ Ik kan er ook niets aan doen, pap..’
’ Ik kan het gewoon niet bevatten, dat je nog steeds aan die jongen denkt..’ Reageert Ho-Boe.
’ Wat weet jij nou van echte liefde?’ Antwoord Musa, kwaad.
’ Daar kan je me niet op beoordelen. Je moeder en ik wisten precies wat
goed voor elkaar was..’ Reageert hij, op een redelijk kalme toon.
’ Denk niet zo aan jezelf! Bovendien, kan jij toch niet veranderen hoe ik me
voel, of in mijn hoofd kijken..’ Reageert Musa.
’ Dat heeft er niets mee te maken. Wat ik wil zeggen is, dat Riven niet gemaakt
voor jou is! Laat het gaan..’ Antwoord Ho-Boe.
’ Ja, vast’ Reageert Musa, op een sarcastische toon.
Ze pakt haar biezen, en loopt haar vader voorbij.
’ Riven is ook maar een mens. Hij is niet perfect, maar goed voor mij.
En dat hij veel fout heeft gedaan betekend alleen maar lessen voor hem,
en dat accepteer ik, want dat is de enigste manier hoe een persoon
vooruit gang kan boeken..’
Voordat haar vader kon reageren is Musa alweer weg.
Ze is naar haar slaapkamer gelopen en heeft zichzelf daar op haar
bed neer laten ploffen. Ze barst in tranen uit.

’Vindt ik Riven dan echt nog steeds zo leuk, als vroeger?’ Denkt Musa.
’ Wat er ook gebeurd.. Ik weet zeker dat Riven en ik, mekaar ooit weer zullen zien..
Niet nu, maar ergens.. daar.. ergens in de toekomst..’
’ Oh Riven.. Waar zit je?’

Wat een goede inleiding!  

Ver weg in de bossen van Magix...

'Bijna... ik ben er bijna...' denkt Riven.
Hij loopt door een modderige poel van water. Bijna glijdt hij uit, maar hij kan zich nog net vasthouden aan een paar takken.

Een halfjaar later.
En zijn reis is nog niet afgelopen.

Riven probeert zijn evenwicht terug te vinden en staart voor zich uit.
'Hoe zou het met Musa zijn?' vraagt hij zich af.
'Ik ben al zolang weg, maar nog steeds heb ik mijn doel niet bereikt.'
Voorzichtig loopt hij verder. Zijn schoenen blijven steeds vastplakken aan de modder.
Dan doet hij zijn laatste stap in het bos.

En ziet een klein verlaten dorpje staan.

Riven loopt richting het dorpje, maar hoe dichter bij hij komt, hoe sneller hij zich realiseert dat er niemand woont.
'En dan heb ik dit hele eind gereisd.. voor niets' denkt hij,

Het ziet er erg bewolkt uit, alsof het ieder moment kan gaan regenen.
Maar ook omdat hij al dagenlang aan het reizen is, besluit hij dat het beter is dat hij even gaat rusten in één van de huizen die er nog goed uitziet.
Het huis waar hij naar binnengaat ziet er beter uit dan de anderen en staat ook verder buiten het dorpje.
'Wat raar dat dit huis er nog prima uitziet..' denkt hij.

Riven opent de deur en ziet dat alles binnen netjes opgeruimd is.
Achter in een hoek staat een bed, de ramen zijn gesloten en er staat een grote ketel naast de muur.
Midden op de grond ligt een tas en wat verschillende soorten bladeren en kruiden.
'Zou hier iemand wonen..?' denkt hij.
Riven doet voorzichtig een stap naar voren, maar voelt dan dat de deur dichtgeduwd wordt.
Hij staat nog net voor de deur en kan hem tegenhouden.
Maar dan ziet hij een meisje achter de deur staan.
Riven laat de deur los. De deur vliegt dicht met een klap.
Het meisje kijkt hem geschrokken aan.

Het meisje doet de deur weer voorzichtig open, en kijkt op een kiertje naar Riven.
''Wat doe jij hier? En wie ben jij?'' Vraagt het meisje, geschrokken.
''Je kent me niet.. Je kunt me in ieder geval vertrouwen. Ik ben een reiziger, die opzoek is naar zijn levensdoel..'' Reageert Riven, kalm.
''Oke. Zeg me nu maar hoe je heet..'' Antwoord het meisje, wat geruster.
''Ik heet Riven. Ik zal je geen pijn doen..'' Reageert Riven.
Het meisje komt uit de deur gestapt. Zei en Riven schudden hun handen.
De hand van het meisje voelt bijzonder koud aan. ''Mijn naam is Heaven'' Reageer het meisje. Heaven heeft lang licht-blond golvend haar, ze lijkt veel op Daphne.
Ze draag een wat middel eeuwse jurk.
Ze heeft mooie grote ogen, met groen en bruin van kleur.
''Nogmaals, sorry dat ik zomaar binnen stormde. Ik ben al maanden lang op reis,
en ik heb mijn doel nog steeds niet gehaald. Op het moment weet ik niet zo
goed waar ik moet zijn om dat doel te voltooien'' Verteld Riven.
Heaven knikt. ''Jij lijkt me een vriendelijk man. Je bent in een vervloekte stad, jongeman'' Begint Heaven.
''Hier is de tijd al 20 eeuwen gestopt, door een gebeurtenis die lang geleden heeft plaats vondt.'' ''Er kwam op dag van 24 Augustus 79 na Christus een mysterieuze godin
uit de wolken naar beneden. En ze riep een vloek uit op ons dorpje, doordat ze
de tijd stil zette. Sinds dien is niemand ouder en jonger geworden. Geen een wezen, of plant. Nog niemand weet waarom ze kwam, en waar ze vandaan kwam'' Gaat Heaven verder. ''Sommige van onze bewoners dachten dat ze een handlanger van de duivel was.'' Eindigt Heaven.

''Dit heb ik nog nooit meegemaakt, Heaven..'' Reageert Riven, verbijsterd.
''Dat geloof ik best. Ons dorpje is heel afgelegen, en bijna niemand van
de bevolking van Magix weet wat van onze beschaving en/of de gebeurtenis..''
Riven kijkt in de ogen van Heaven. Ze leek redelijk kalm toen ze het verhaal
aan hem verteld. Alsof ze geen gevoel meer heeft.
''Maar.. wie ben jij dat precies?'' Vraagt Riven.
''Ik ben als één van de weinigste hier een fee. Ik ben de dochter van de sterren, en planeten, en de hemel'' Verteld Heaven.
''Sommige mensen zagen mij aan voor de godin. Maar ik ben het echt niet.
Ik ben een fee, ik hoor mensen gelukkig te maken, nietwaar?'' Verteld Heaven.
''Misschien kan ik dan eindelijk een goede daad doen..
Misschien kan ik deze stad redden.. en de vloek eens en vooraltijd breken'' Denkt Riven.

'Toen ik die kruiden en ketel zag dacht ik dat je een heks was..' zegt Riven.
Heaven kijkt hem verbaasd aan. 'Een heks?'
Heaven lacht. 'Ik gebruik die ketel om te koken en de kruiden komen van ver buiten het dorp waar de planten nog wel groeien.'
Riven kijkt haar nu verbaasd aan. 'Maar hoe overleef je dan?'
'Het is moeilijk om aan eten te komen. Maar ik kan hier niet zomaar weggaan.' Heaven kijkt opeens heel serieus. 'Als hier reizigers zouden komen, reizigers zoals jij, dan zouden ze moeten weten dat dit dorp echt vervloekt is.'
'Hang gewoon een bord op'   zegt Riven.
'Een bord?! Ben je helemaal gek geworden? Alsof iemand dat dan zou geloven?' Heaven schrikt een beetje van wat hij zei.

Plotseling klinkt er een enorm donder geluid. Heaven valt van schrik in Rivens armen 
Nee, dat gaat niet gebeuren XD


Plotseling klinkt er een enorm donder geluid. 'Donder.. bliksem..' zegt Heaven.
'Zoals de planeet Jupiter. Het is niet veilig om nu naar buiten te gaan.'
Ze kijkt naar buiten. Het begint heel hard te waaien.
'Waarom is het dan niet veilig? Het is maar gewoon het weer.' zegt Riven nieuwsgierig.
'Als dit dorpje vervloekt is, waarom zou er dan ook niet iets zijn met het weer..?' zegt Heaven.
'We zijn hierbinnen alleen maar veilig omdat dit huis beschermt is door magie. Daarom is dit ook nog het enige huis dat overeind staat.'

Opeens kwam er een jongen binnen het was..... ORLANDO!!!!! btw hij kwam uit een poort naar de toekomst het heden dus...

Oh jaa Orlando wat een leuk idee! Maar dan is dit nog voor dat hij Musa ontmoette neem ik aan? Sowieso als hij over Musa begint waar Riven bij is, lijkt me niet erg handig voor Rivens zijn reis.. Dan keert hij later wel weer terug naar de middeleeuwen ofzo en ontmoet hij dan Musa zogenaamd 


'Wie is dat..' zegt Heaven.
Een jonge man komt naar binnen gerend. 'Help.. me..' zegt hij en valt bijna neer.
Riven doet zo snel mogelijk de deur dicht vanwege de harde wind en het weer.
'Met dit weer hoor je niet buiten te zijn! ' schreeuwt Heaven terwijl ze hem naar haar bed sleept.
'Wie.. wie ben jij..' vraagt Riven, terwijl hij kijkt naar de vreemde oude kleren van de man.
'Mijn naam is Orlando.. en ik.. kom niet echt van hier uit de buurt..'
'Dat zag ik, Orlando..' zegt Riven als opmerking op Orlando's kleding.
'Ik ben Heaven en dit is Riven. Maar jullie kunnen beter tot morgen wachten voordat jullie weer naar buiten gaan.' stelt Heaven voor. 'Met de vloek is het niet veilig.'
'De vloek, ja..' zegt Orlando. 'Ik weet hoe we die kunnen verbreken.' Er verschijnt een serieuze blik op Orlando's gezicht. 'En dat kunnen we beter zo snel mogelijk doen.'
Riven en Heaven kijken Orlando verbaasd aan.

Waarom zou Orlando anders al die moeite doen om naar de toekomst te komen XD
Om een vloek te verbreken natuurlijk

''Hoe wil je instaat zijn de vloek te verbreken dan?'' Vraagt Heaven.
''De tijd staat hier al een eeuwigheid stil.. dat kan niet zomaar ontdaan worden..'' Voegt
het ze eraan toe.
''Eerst: Hoe kom je zo zwak, Orlando? Wat is er gebeurd?'' Vraagt Riven.
''Dat is een.. goede vraag..'' Kreunt Orlando.
''Hij heeft pijn.. Ik zal wat groene thee zetten met wat kruiden, zodat
je wat opkrachten kan komen..'' Reageert Heaven, en ze loopt weg.
''.. Ik heb net.. een zwaar gevecht achter de rug..'' Begint Orlando.
'' Een gevecht? Met wie heb je gevochten?'' Vraagt Riven.
'' Met een mysterieuze dame.. met een witte jurk, en haar haren opgestoken,
en ze had een staf in haar handen.. ze was extreem machtig..'' Verteld Orlando.
'' Ze keek me aan met spierwitte ogen.. haar krachten was gebaseerd op het klimaat..
vooral, bliksem..'' Voegt Orlando toe.
Riven staat verbijsterd te kijken.
'' Dat lijkt wel op de Godin waar Heaven het vandaag nog over had..
Zou ze terug zijn?'' Denkt Riven.
Heaven komt weer terug met een kop groene thee, met bladeren.
''Deze kruiden hebben genezende magie..'' Zegt Heaven, en ze geeft
het aan Orlando. '' Dankje..'' Antwoord, hij.
'' Die vrouw waar je het net over had...'' Reageert Riven.
'' Heaven, vertelde me vandaag precies hetzelfde verhaal over een soort Godin,
die deze stad onder een vloek zette, 20 eeuwen terug..'' Antwoord Riven.
'' Dus, ze is weer terug.. bedoel je..'' Antwoord Heaven.
'' Kun je nog eens uitleggen hoe ze eruit zag?'' Vraagt Heaven.
'' Een witte jurk, en haar haren opgestoken,
en ze had een staf in haar handen.. Verder kan ik me niet veel meer herrineren..'' Vertelt Orlando, opnieuw.
'' Ja, dat is ze.. Precies, dezelfde als 20 eeuwen terug..''
'' Ze heet Juno..''

"Dus, wat wil je doen om haar te verslaan dan?" vraagt Riven. Orlando kijkt hem aan.
"We moeten haar laten zien dat we niet bang voor haar zijn."
Orlando voelt zich al wat beter door de thee en staat weer op. Hij loopt richting de deur en wilt naar buiten gaan.
"Nee, wacht!" roept Heaven.
Orlando tovert zijn muziekdinges tevoorschijn en begint te zingen en spelen op het ritme van de wind.

''Stop met die vreselijke klanken!!'' Roept een woeste stem.
Het is de stem van de Godin Juno.
Iedereen in het dorp rent in paniek weg.
''Iedereen... blijf achter me..'' Waarschuwt Orlando.
''Wat doet u hier? En wat wilt u van ons?'' Vraagt Orlando, aan de Godin.
Heaven kijkt de vrouw angstig aan. Ze kan het niet helpen, om niet angstig te zijn.
''Ik kom hier om wraak te nemen op de mensheid.. die ons mooie paradijs heeft
afgenomen..'' Reageert Godin Juno.
''Idioot!'' Roept Heaven.
''Zwijg jij!'' Roept Godin Juno. Ze stuurt een krachtige straal van haar
scepter naar Heaven. Ze raakt bewusteloos, en valt keihard op de grond.
''Heaven!!''
'' We doen niks, uwe hoogheid.. We willen alleen praten..'' Zegt Riven, op een kalme toon.
''Ik ben de koningin van de hemelen.. Ik spreek voor alle Goden.
En ik zal wraak nemen op deze bevolken van zielepoten, die ons paradijs van deze Planeet heeft afgenomen..'' Gaat Juno verder.
''Duizenden jaren geleden was deze Planeet ons thuis.. Het thuis van de Goden en Godinnen. Maar, toen kwam de mens tot stand, die alles heeft verwoest,
waar eerst op leefde..''
''Ik snap u woede, majesteit..'' Reageert Riven.
'''Maar, u kunt de mensheid hiervoor niet uitroeien. Er zijn ook goede mensen
in deze wereld, die hun best doen om juist het mooier te maken..''
'' Dit is fout!'' Zegt Orlando.
Maar Juno wilt niet luisteren.

[Voor de duidelijkheid: Juno is een Godin uit de Romeinse Mythologie, en de oppergodin, en minnares van de oppergod Jupiter. Zij waren
de koning en koningin van de hemelen en het klimaat]

Orlando is heel eigenwijs en begint weer met spelen 
De godin Juno stuurt ook een magiestraal naar Orlando. "STOP MET SPELEN!" 
Riven haalt zijn zwaard tevoorschijn en kan de straal nog net tegenhouden. Hij weerkaatst de straal tegen een boom. En de boom valt op Juno.
"AAAAAAAAH NEEEE!" 
"Oh godin.. godin,
Weet dat ik voor u zing,
Dit is dan wel niet meer uw paradijs,
Maar dit is waar mensen samenleven in harmonie en vrijheid.."
Godin Juno luistert voor een moment, maar keert dan weer terug naar de werkelijkheid.
"Stop dat vreselijke geluid!" ze stuurt woest een magiestraal naar Orlando's muziekinstrument.
"Mijn *naam muziekinstrument*!"   schreeuwt hij.

"Nee, hoe maken we nu muziek?!" schreeuwt Orlando  .
"Met onze stem, kom!" reageert Heaven. "Laaaaaaaa.....!" Haar stem lijkt net op die van een engel.
Riven probeert mee te zingen en bedenkt iets van een hele coole beat 
Orlando zingt weer verder.

"Muziek brengt de wereld weer tot leven,
alles wat ooit bijna was vergeten,
deze plek, de thuis, van de mensen hier
zal altijd blijven bestaan door dit lied.."

"NEEE NEEE NEEEE!" schreeuwt Juno. "Deze plek hoort stil en verlaten te zijn!"   "DEZE PLEK IS VAN MIJ!!"