Mijn (slechte) ervaring met leraren

Klets hierover de Update van 9 Maart 2020:

Hoi iedereen! Welkom terug in deze nieuwe Life-Story Update.
Dit komt misschien als een verassing. Ja, ik maak weer storytimes.
De laatste keer was een astrologische Life-Story, en nog niet zolang geleden.
Maar de laatste reguliere story was halfjaar geleden - de laatste was in de zomer van 2019.
Eigenlijk was het nooit mijn bedoeling om deze beetje oude reeks terug te brengen.
Maar ik miste het eigenlijk. En ik dacht: Als ik astrologische ervaringen kan maken,
kan ik ook wel een gewone ervaringen met jullie delen
Deze Life-Story wilde ik al een tijdje toen, maar nooit gedaan: omdat dit
een heel gevoelig onderwerp is voor mij persoonlijk. Maar deze keer
heb ik mezelf even een goede zet moeten geven om deze story
te delen met jullie. Dit gaat over mijn slechte ervaringen met leerkrachten
en andere autoriteits figuren in mijn kindertijd.
Nee, deze Update is niet om te zaniken over hoe stom en saai school was
en waar ik zeur over huiswerk, enzo. Dit gaat over leraren (en andere figuren van autoriteit) die
mij behandelen als shit, voor geen goede reden. Ik was niet onhandelbaar
en ik was nooit een dwarsligger of rebel in school. Deze leerkrachten was onrechtvaardig
en toxisch. Dit is mijn story time over mijn slechte ervaring met leerkrachten:


Disclaimer: Sorry als ik niet meer verhaal over heb over sommige situaties in deze story time.
Mijn kindertijd is namelijk een hele grote waas door alle trauma’s.
Heel veel van die herrineringen heb ik als kind allang geblokkeerd.
Sorry als er daarom soms gaten inzitten.

Wanneer ik mensen mijn verhaal vertelde over mijn slechte ervaring
met leerkrachten in mijn verleden geloofde ze me niet of wuifde
ze het weg alsof ik het allemaal overdreef. Waarom? Omdat leerkrachten
altijd worden afgebeeld als het juiste voorbeeld. Leerkrachten
worden altijd afgeschilderd alsof ze altijd gelijk hebben.
En ja, ik heb vorig jaar een Update gemaakt over hoe voortgezet onderwijs corrupt is . Maar deze Life-Story is totaal anders: dit is gericht op leerkrachten specifiek.
Ik had geen hekel aan de leraren omdat ik hekel had aan school, ofzo.
Ik haat leerkrachten in het algemeen: vanwege een traumatische ervaring die ik heb gehad
met ze in het verleden. Dit is niet om te zeggen dat alle leerkrachten
slecht zijn Dit is mijn persoonlijke ervaring. Dit is waarom ik vooraltijd
een wrok koester tegen hen. Ik hoop dat ik met mijn verhaal kan bewijzen
dat niet alle leraren zijn zoals ze lijken. Niet allemaal zijn ze lief en hebben ze het beste
met je voor. De ergste ervaring die ik had was toen ik op zwemles zat toen ik klein was:
de leerkrachten daar waren ontzettend streng. En normaal heb ik niks tegen
leraren die streng zijn. Discipline is heel erg belangrijk, en dat begrijp ik.
Kinderen moeten leren zich te gedragen. Maar voor deze zwemleraren waren
totaal geen reden om zo streng te zijn, als ze waren Zover ik me herriner brak ik nooit echt regels.
Het enige probleem was: Ik durfde niet door het rode gat of hoepel onderwater.
Ik was doodsbang om onderwater te zwemmen. En echt doodsbang.
Het probleem was dat de leerkrachten alleen nog maar meer voeding gaven
aan deze angst. Ze hadden totaal geen empathie of medeleven voor mijn angst

Zij namen nooit de zachte en vriendelijke aanpak. Zij namen geen tijd
voor mij om te wennen aan onderwater zwemmen: ze verwachtte meteen
dat ik het kon. Anders waren ze diep teleurgesteld. Dit had enorme
impact op mijn zelfvertrouwen. Dankzij hen durfde ik dus nooit meer
te proberen onderwater te zwemmen (daar ben ik gelukkig wel overheen gekomen nu).
Ik probeerde allerlei excuses te verzinnen
om nooit meer kopje onder te hoeven: ik verschuilde me zelfs een paar keer achter de
paal zodat de zwemleraar me niet zag, en hij me ook niet naarvoren hoefde te roepen.
Een duwde hij zelfs met hoofd onderwater. Hij liet me niet rustig aandoen,
en ik kreeg geen kans om eerst even adem te halen Ze hadden totaal geen geduld.
Dit heeft hij een paar keer gedaan. In het bad had hij me zelfs vast en duwde hij me letterlijk door het gat heen.
In het diepe bad rolde hij het rode gat of hoepel altijd met opzet heel diep naar beneden in het water.
Niemand had respect voor mijn angst. Ze dachten dat ik me maar een beetje overdreef.
Een keer zette de zwemleraar me zelfs voor schud voor de hele groep: hij greep
het rode gat en liep me er een paar keer door heen lopen.
En zei tegen mij: ’Moeilijk hé, Tessa?’ op een sarcastische toon.
Op een dag werdt hij zo gemeen tegen mij, dat hij zelfs chantage en manipulatie gebruikte
om mij onderwater te krijgen Hij zei toen op een hele woeste toon:
’Je gaat nu onderwater of ik zet je weer bij groep 1’. Hij noemde me zelfs een kleuter.
Dit was echt de vreselijkste dag van de zwemlessen in dat zwembad ooit. Ik bevroor helemaal,
maar ik kon eigenlijk wel huilen, dit moment en hoe ik me toen voelde
vergeet ik nooit meer. En dat wanneer ik al bang genoeg was. Hij maakte het niet beter voor me.

Gelukkig ging toen net de bel. Wie denkt we nu dat chantage een goede oplossing is?
Nu nog steeds elke keer als iemand dreigt dan doet dat me denken
aan die dag tijdens zwemles. Ze hebben me uiteindelijk nooit een prijs of zwem-diploma gegeven.
Ik heb helemaal geen beloning gehad. Ik was toch waardeloos
Ik durfde niet onder de hoepel door te zwemmen. Onthoudt: Ik kon verder oké zwemmen.
Het was niet dat ze me geen zwem-diploma gaven, omdat ik niet goed kon zwemmen.
Onderwater zwemmen lukte alleen niet zo goed. En dat was alles. Dit was de reden
waarom ik geen zwem-diploma kreeg: tot de dag van vandaag schaam ik me er nog steeds voor.
Wanneer mensen het hebben over zwemlessen, kan ik er nooit over meepraten, uit angst
dat ik weer wordt gezien alsof ik overdrijf Leraren op school waren laks over wanneer ik gepest werdt.
Ik werdt daar ook vaak behandeld alsof ik overdreef, en alsof ik onhandelbaar was.
Een jongen deed mij altijd met fysiek geweld pesten. En toen ik een keer aangaf
aan een leerkracht dat ik niet naar buiten durfde vanwege die jongen,
werdt er gezegt dat hij ’een gezellige en leuke jongen’ is. In andere woorden: Ik zag het allemaal maar verkeerd.
Er werdt niet echt iets gedaan tegen het pesten. Als ik werdt geduwt op de grond door iemand,
mocht ik daar niet over praten. Later op de middelbare school veranderde mijn ervaring
met leraren wel een beetje. Maar sommige leerkrachten bleven nog steeds erg laks
tegenover de pesterijen (ja, ik ben op de middelbare school ook nog eens het mikpunt geweest
van andere mensen ). Elke keer als ik naar mijn docent ging om te vertellen
wat er was gebeurd met pesters, ging ze meteen naar de directeur van de school of naar
een andere leerkracht. In andere woorden: Zelf konden ze het niet eens oplossen.
Ze deden er zo ongelovelijk makkelijk over. Diezelfde docent deed er nooit wat aan,
ze wilde wel altijd met mijn erover praten (dit vondt ik ook goed).

Maar later gaf ik ook aan bij haar dat ze de pesters moest aanpakken. En geen aandacht meer besteden aan mij.
Ik vondt het fijn dat ik bij haar terechtkon met mijn gevoelens, maar de pestkoppen waren hier het probleem, hallo!
Zelfs nadat één van mijn pestkoppen mij liet struikelen op de gang, gingen ze niet
op hardere maatregelen. Het was nooit erg genoeg (er moet eerst iemand dood zijn, dan worden
ze pas serieus). En zelfs wanneer er tijden waren dat zelfs mijn beste vriendinnen
er niet voor me waren In een andere Life-Story vertelde ik over mijn ex-vriendin G
waar ik 6 jaar geleden de lint mee doorknipte, was er geen begrip van leerkracht.
Ze stonden totaal aan de kant van mijn ex-vriendin. Ze vonden het duidelijk
een goede reden dat G haar vriendje belangrijker vondt als mij. En later toen
ze ook nog een kind kreeg, verwaterde het contact helemaal.
Ik gaf aan bij mijn leerkrachten dat mijn ex-vriendin nooit meer vroeg hoe het ging met mij.
Maar blijkbaar vonden ze dat niet zo erg, en ze vertelde me letterlijk dat ik
meer moeite moest doen voor de vriendschap In andere woorden: Het moest allemaal
maar van mijn helft afkomen. G was nooit het probleem, ik was altijd het probleem
Een keer waren we op snuffelstage bij een bedrijf. Er was een lieve juf, maar er was ook een toxische juf.
Ik had vroeger heel erg last van heimwee. Elke keer als we op een andere plek waren
werdt ik heel erg verdrietig. Maar die vreselijke juffrouw had totaal geen empathie voor mij.
Ik probeerde mijn emoties te bedwingen, maar toen het eruit kwam,
negeerde ze mij compleet! Ze deed alsof ik niet bestond.
Ze zat gewoon gezellig te kletsen met één van de andere leerlingen.
Op een gegeven moment zei een meisje: ’Hey, waarom huilt Tessa?’.
En toen zei die juffrouw gewoon: ’Weet ik niet’ en ging verder met het gesprek.
Dit deed mij heel erg pijn.


Mijn vader is schilder, en hij doet soms ook weleens mijn oude middelbare school.
Elke keer als mijn vader daar mijn oude leerkrachten tegenkomen,
is de eerste vraag altijd ’of ik een vriendje heb’. Nee, geen vragen over hoe
het met mij gaat, welk werk ik doe Een vriendje hebben is tegenwoordig
super belangrijk. Het kunnen ze totaal niks schelen hoe het met mijn gezondheid gaat
of als hun leerlingen in een depressie zitten. Iedereen moet zo snel mogelijk verkering, kinderen en trouwen.
Wanneer mijn vader zei dat ik dat niet had, werdt er zelfs rare gezichten getrokken
door mijn oude docenten Mijn vader kwam zelfs een oude leerkracht tegen
die les gaf in biologie: hij zei letterlijk tegen mijn vader hoe hij
mij vroeger altijd hielp met mijn zelfvertrouwen
en hoe ik voor mezelf op moest komen. Hij liegt dat hij barst!
Vroeger hielp hij mij helemaal niet met voor mijzelf opkomen. Hij duwde mijn gevoelens
juist weg. Op een dag wanneer ik gepest werdt door een meisje in de les,
ging met mijn verhaal naar hem toe. Hij zei dat ik overdreef,
en hij zei dat ’ik er maar mee moest leren omgaan’. In andere woorden: woorden doen geen pijn.
De pijn die ik voelde moest ik maar wegstoppen. Een andere slechte ervaring met een autoriteitsfiguur, was met mijn babysitter (de persoon die
op mij paste als mijn ouders werken was): ze behandelde me ook als shit.
Ik snap nog steeds niet vandaag de dag waarom mijn moeder mij bij haar zette
Toen ik dat vroeg, zei ze: ’Er was niemand anders’. Wat ik niet geloof natuurlijk
Het kon haar gewoon niet schelen bij wie ik werdt opgezet.
Mijn babysitter behandelde me eigenlijk net zo erg als mijn eigen toxische ouders.
Ze vertelde me vaak dat ik niks mocht huilen. Ze had zelf twee zonen, twee jongens
die soms apenstreken uithaalden. Maar elke keer als ze iets deden, liet mijn babysitter het gewoon allemaal toe.
Als ze me bang maakte met een eng-uitziende knuffel, werdt er gezegt: ’Overdrijf niet zo, Tessa!’.
Ookal had ik zovaak gezegt dat ze hem weg moesten doen. Ik moest het maar negeren.
Mijn gevoelens deden er niet. Thuis durfde ik niet te vertellen over wat er gebeurd was met de babysitter.
Een keer toen ze me ophaalde vanuit school, ging ik met haar op de fiets.
Ze stopte om met iemand te praten, en toen liet ze haar fiets (waar ik op zat) vallen: ik barstte in tranen uit.
Daarna had ik nog de hele dag een grote bult op mijn hoofd. Ik weet niet meer of ze
dat expres deed of perongeluk. Wat het ook is, ik vergeet die dag nooit meer

Dit was de Life-Story over mijn slechte ervaring met leraren (en andere autoriteitsfiguren).
Ik hoop dat jullie deze story interessant vonden. En misschien wel herkenbaar.
Dit was een verhaal waar ik heel lang aan twijfelde. Dit heb ik namelijk
nooit iemand durven te vertellen. Het breng vervelende herrineringen op
die ik jarenlang heb weggeduwd. Maar soms is het misschien belangrijk
om ze eens te confronteren. En je verhaal te delen met de wereld
en je emoties niet meer weg te stoppen. Schrijven heeft voor mij altijd heel erg genezend gewerkt in het verleden.
En ik wilde het delen voor andere mensen die wellicht ook vervelende leerkrachten hadden.
Ik wil dat je weet: Je bent echt niet de enige
Wat vondt je van mijn Life-Story? En heb jij ook toxische
of andere vervelende soort leerkrachten gehad? Of andere mensen van hoger beroep of autoriteit.
Deel je verhaal als je wilt hieronder in de reacties.
Ik heb nog meer andere Life-Stories om te vertellen: als je deze goed vondt,
zal ik weer nieuw leven blazen in deze reeks. Tot kijk, Winx-fans!