Mijn beste vriendin is dood

Klets hierover de Update van 17 Januari 2018:

Welkom in een nieuwe Update! Deze keer weer story time.
De laatste keer in de Life-story van 15 december 2017
had ik het over dat ik jarenlang werdt gepest op school en op het internet.
In deze Story is het weer anders, vandaag praat ik over mijn beste vriendin die 5 jaar geleden
doodging aan een epileptische aanval. We waren de beste vriendinnen al sinds groep 1.
Ze werdt naar een ziekenhuis gebracht. Ze lag in een coma, en overleed een dag later.
Zoals, altijd worden in deze Story ook geen namen gegeven dan alleen hun voorletter.
Laten we beginnen met deze Life-Story:


Mijn beste vriendin E was 16 jaar toen ze overleed. Ze was
een vrolijke meid, ze stond altijd voor iedereen klaar,
en was erg behulpzaam. Ze was een lieve meid. Ik had nooit
verwacht dat ik haar ooit zou verliezen. Ze was één van mijn weinige
echt beste vriendinnen die loyaal aan me waren, de rest waren
niet echt vriendinnen. Sinds ik niet veel vrienden had, en vaak werdt gepest.
E was altijd super loyaal, ookal hadden we veel ruzie, wat eigenlijk een beetje
mijn schuld was sinds ik vroeger echt een moeilijk persoon was
en vaak van kleine dingen, grote dingen ging maken.
E had veel geduld met mij. Daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor.

E had een ziekte, epilepsie. Dat is een ziekte waarbij de hersenen
een kortsluiting maken. Je krijgt dan een aanval waardoor je kunt flauwvallen
hevig schokken. Ik wist altijd al dat E epilepsie had, maar nooit
van dichtbij meegemaakt. Ze vertelde me altijd als ze een aanval,
had gehad op MSN, en ze zich daardoor niet lekker voelde.
Ik was soms weleens bang dat het bij E fataal zou kunnen worden,
ondanks haar medicijnen, een keer fout zou gaan.
De ziekte kon fietelijk wel dodelijk zijn. Maar daar dacht ik liever niet aan,
en die gedachtes schoof ik gauw weg. E en ik hadden het altijd supergezellig.
Ik ging vroeger altijd vaak naar verkleedpartijtjes van haar, waarin
we als prinsessen verkleed gingen. Ze had ook een enorme trampoline,
en een jacuzzi. Had ik maar zulke coole dingen!
Bij mij thuis gingen we vaak naar het park, en maakten we samen foto’s,
trokken we gekke bekken, en lachen daarna dubbel van het lachen.
Nu is ze er niet meer en is alles anders.


Op een gewone schooldag werdt ik wakker met een raar gevoel in mijn buik.
Ik dacht eerst dat ik ziek was, want ik voelde me er niet lekker door,
ik wilde eerst thuisblijven. Maar mijn moeder stuurde me toch naar school,
in de hoop dat het wel weg zou gaan. Eenmaal toen ik de school binnenkwam
stond ik alleen op de gang te wachten op mijn vriendinnen.
Maar ik hoorde ineens drie meiden praten over een meisje dat was
opgenomen in het ziekenhuis. Ik hoorde ze E’s naam zeggen, toen schrok ik heel erg.
Ik vroeg aan de drie meiden wat haar achternaam was. En ja hoor, het bleek
mijn vriendin, de meiden vertelde me dat E s’nachts een epileptische aanval had gehad.
Ze vertelde me heel duidelijk dat ze tijdens de aanval met haar gezicht
in haar kussen lag, ze was gestikt en kreeg ook nog een hartaanval erbij.
Toen ik dat hoorde, viel de grond onder me voeten vandaan.
Er sprongen tranen in mijn ogen. Ik draaide mijn hoofd weg,
zodat ze het niet zouden zien dat ik huilde. Dit kon toch niet waar zijn?
Ik wilde het niet geloven, ik dacht eerst dat het gewoon een stom gerucht was.
Ik had zelfs een extreem goed gevoel dat het weer goed met haar zou komen, ik bleef
hopen dat het weer goed zou komen, als dit waar was. Ik probeerde
het maar te vergeten, en toen de bel ging liep ik gewoon
samen met de andere klasgenoten de les in.

Als de les was afgelopen en de eerste pauze aanbrak, hoorde ik
nog meer meiden praten over E. Toen drong de waarheid echt door,
het was geen gerucht. Het was echt over mijn beste vriendin.
Maar nu brak ik echt. Ik kon niet stoppen met huilen, nu was ik echt overstuur,
en heel bezorgd. Maar ik bleef hoop houden. Ik wilde niet denken
aan dat ze misschien dood zougaan. G was er om me te troosten,
veel andere leerlingen kwamen om ons heen staan die zich afvroegen
waarom ik zo verdrietig was. Maar dat kon me geen sikke pit meer schelen.
Na de pauze ben ik met G naar onze mentor gegaan, omdat ik ontroostbaar was.
G vertelde verder wat ze wist, E lag waarschijnlijk in een coma. Dat was
erger dan ik dacht. Toch had ik nog steeds dat positieve gevoel.
Ik dacht dat ze weer beter zou worden, en ik haar weer snel zou zien.
Maar mijn gevoel had het later toch mis..


Het liefst wilde ik naar het ziekenhuis, maar dat kon niet.
In dat ziekenhuis waar ze lag was niet zo even om de hoek, en was
wel een uur rijden! Ik begreep dat niet zo goed. Ik wilde haar graag zien.
Ik vondt het niet eerlijk, want een andere vriendin van E is wel langs geweest.
Ze vertelde later dat E maar een beetje bij bewust zijn was, en niet veel zei.
Misschien was het de moeite waard ook niet. En misschien was
het ook weer te zwaar voor me om haar zo te zien, denk ik nu.
De volgende dag op school vroeg ik of iemand al iets van E haar ouders
had gehoord. Een meisje vertelde dat ze had gehoord dat E was overleden,
maar dat geloofde ik niet. Ik kon niet geloven dat ik haar was verloren.
Niemand kon het nog officieel bevestigen, dus nam ik het maar
met een korreltje zout. Aan het begin van de middag kreeg ik wel echt officieel nieuws.
En afschuwelijk nieuws. G haalde me apart, ze zei ’Hou je vast, maar.. E is overleden’.
Ze had een telefoontje gehad. Ze was s’nachts overleden. Ik barstte in enorme tranen uit,
nu was ik echt niet te stillen. Het was net een nachtmerrie, waar ik niet uit wakker werdt.
Ik heb zelfs in de tranen op de wc, mijn moeder opgebeld dat E was overleden.
Mijn moeder kon me eerst zelfs niet eens goed verstaan, omdat ik zo stotterde
en nog zo in schok was. Met z’n tweeën hebben we over de telefoon zitten huilen.
Dit was de ergste dag van mijn leven, naast de pesterijen.


Ik denk nog vaak aan E. In het begin was dat ongeveer elke dag.
Het is 5 jaar geleden dat ze overleed, laatst was zelfs nog haar verjaardag (13 Januari).
Ik heb die dag alleen maar aan haar gedacht. In het begin had
ik het meeste moeite met het verlies, ik droomde nog vaak over haar
zoals een droom die ik had dat ze gewoon nog leefde,
en dat het gewoon een valse leugen was dat ze dood was.
Maar helaas werdt ik wakker, en realiseerde ik me
dat het maar een droom was. Ik had paar maanden geleden nog
een droom van haar. Soms zeggen ze als je droomt over een overleden dierbare,
dat ze je telepathisch komen opzoeken. Ik wil dat graag geloven.
Dan voelt het nog beetje alsof ze bij me is. Eerlijk gezegt, heb ik het verlies
van E nooit compleet kunnen verwerken. Soms achtervolgt het me nog,
en wil soms uit zelfbescherming vergeten dat ooit bestond,
dat klinkt misschien beetje cru. Ik doe het ook niet meer,
want het is niet de oplossing voor mijn pijn.

Ik denk dat dit komt omdat ik nog nooit afscheid heb genomen
van E of nouja kunnen nemen. Ze was zover weg.
Maar nu lijkt ze nog verder weg, nu ze dood is. Ik spreek haar
moeder af en toe nog. Zij mist haar ook ontzettend. Ze vertelde
me dat E is gecremeerd, en haar as bij haar thuis staat.
Daar was ik in het begin een beetje boos om, nu is er helemaal niks
meer van haar over. Ik had op de dag na haar overlijden
zelfs een afscheids brief voor haar geschreven voor op haar graf.
Maarja, nu begrijp ik het wel. Het is als een stukje van E nog bij je dragen,
net als Layla de bloem met Nabu’s ziel erin
bij haar heeft. Ik hoorde laatst dat een goede vriendin van E
een baby kreeg.. En moet jij een keer raden hoe ze die noemde..

Dit was mijn Life-Story over mijn overleden beste vriendin.
Ik heb deze Story niet zonder tranen geschreven, ik wilde deze Story
over E al véél eerder schrijven, maar ik was er gewoon nog niet klaar voor.
Maar nu realiseer ik me dat het van me afschrijven toch ook wel fijn gevoel geeft.
Misschien achtervolgt het me niet meer zo, nadat ik dit heb geschreven.
Heb jij ook een dierbare verloren, zoals een vriendin, een familie-lid,
of iemand anders (of zelfs een huisdier)? En wil je erover vertellen? Praat erover in de reacties
hieronder of het Forum Topic. Vrijdag komt een nieuw vervolg
op Bloomix On Earth. Kijk daar maar naar uit, tot dan!