Mijn leven is een leugen

Klets hierover de Update van 31 Augustus 2020:

Wow, ik had nooit van mezelf verwacht dat ik dit zou doen.
Maar toch is die dag aangebroken. Vandaag gaan groet van mij,
want ik ben heel erg bang om deze Life-Story te schrijven.
Ik ben denk ik nog nooit zo bang geweest om een Story te vertellen, sinds
mijn stories over mijn narcistische ouders. Maar ik waardeer de waarheid
nog altijd, dan wat dan ook. Dus daarom doe ik dit. Ik betwijfel of ik deze op Facebook zet
(om mezelf te beschermen van sommige mensen van buitenaf), omdat ik zo bang ben
dat het in de buitenwereld komt, en ik in de problemen kan komen.
Dit is een heel controversiele Update. Vandaag ga ik vertellen over hoe mijn hele leven een leugen is.
Ik heb me de afgelopen jaren veel gerealiseerd over mijn kindertijd, en hoe alles wat
me is verteld over mij, eigenlijk niet waar is. Ik ben labels op me geplakt, waarvan ik gerealiseert
heb dat ze totaal niet met mij resoneren. En dat is waar ik vandaag over ga hebben.
Hier is mijn Life-Story over mijn leven is een leugen:


Misschien kennen jullie het verhaal van Gypsy Rose ?
Het meisje dat haar hele leven lang moest doen alsof ze ziek was van haar moeder
om veel geld en aandacht te krijgen? Ik herken me heel erg in haar verhaal.
Mijn leven is een beetje, zoals haar. Maar die van haar vindt ik persoonlijk heftiger.
Ze moest jarenlang in een rolstoel, terwijl ze gewoon kon lopen.
En kreeg tientallen medicijnen toegeschreven die ze niet nodig had - want er was niets mis met haar.
Ze begon zelf te geloven dat ze ziek en gehandicapt was. Haar moeder mishandelde
haar al sinds geboorte. Haar moeder deed iedereen geloven dat haar dochter de meest verschrikkelijkste ziektes had.
Ik ben vanaf jongs afaan gediagnotiseerd met de ontwikkelingsstoornis, Autisme a.k.a PDD-NOS.
In het verleden heb ik hier vaak overgepraat op het blog, ik gaf vaak advies aan mensen
die autisme hebben, praatte over de misverstanden en fabels over deze stoornis, enzovoort.
En ik deed vaak mijn verhaal op het blog over mijn Autisme stoornis, en hoe dat mijn
leven beinvloedt en hoe de diagnose mijn leven voorgoed veranderde.
Ik praatte altijd op het blog alsof ik het écht had. Ja, want dat is wat ik altijd dacht

En dat is wat me altijd werdt aangepraat, en dat is wat ik altijd geloofde.
Maar hier komt de waarheid: Ik heb geen Autisme. Ik heb mijn leven in een leugen geleeft.
Ik heb altijd mijn hele leven geloofd dat ik een ’autist’ was. Maar sinds de afgelopen
jaren heb ik ontdekt hoeveel er niet klopte aan deze diagnose met mij.
Nee, deze Update is niet om te zeggen de Autisme als een stoornis niet bestaat.
Dit is niet om te zeggen dat andere mensen met Autisme, ook in een leugen leven.
Autisme is een échte stoornis. En er zijn mensen die het écht hebben.
Maar ik heb het gewoon niet. Ik, persoonlijk, dacht dat ik het had.
Maar ik resoneerde nooit met deze label Ik wil hier niet meezeggen
dat mensen met Autisme zich aanstellen of dat hun probleem ’niet zo erg is’.
Natuurlijk, niet. Ik heb veel respect voor mensen die Autisme hebben.
Veel mensen vinden het fijn een diagnose te krijgen, het geeft ze zekerheid en rust in hun leven.
Het geeft hun eindelijk een reden. Maar al vanaf dag 1 van mijn diagnose
heb ik er een slecht gevoel bij. Ja, het kan ook moeilijk zijn.
Mij heeft het mijn leven voorgoed veranderd, in andere woorden: verknalt.
Zoals ik al zei, ik resoneerde nooit met het label ’Autisme’. Natuurlijk ben je
meer dan je label. Maar nooit voelde ik alsof deze stoornis overheen kwam met mij.
Ik dacht altijd: Waarom heb ik deze label? Elke keer als de zogenaamde Autisme-trekjes
had, dan voelde ik nooit alsof er iets mis met mij was (dan voelde ik alsof dit totaal rationele dingen waren).
Maar heel veel psychologen en mijn ouders bevestigde dat ik toch écht wel Autisme had, dus zocht ik er niets achter.

En ik dacht: Die mensen kunnen toch niet tegen mij liegen? Dus elke keer schoof ik mijn
gevoelens weer onder de mat, en ging ik weer terug naar geloven
dat ik Autisme had en dat er echt iets mis met mij was.
Ik bleef maar anderen geloven, inplaats van op mijn eigen overtuigingen te vertrouwen.
Ik liet anderen bepalen wie ik was, en welke labels bij mij pastte.
Maar nooit voelde ik alsof ik pastte tussen alle andere ’autisten’.
De eerste keer dat er Autisme bij me was geconstateerd was tijdens de peuterspeelzaal-tijd.
En wat was de aanleiding, vraag je je nu vast af. Simpel: Ik speelde niet met de andere kinderen.
Mijn moeder vertelde me dat eens een keer, en toen ik dat hoorde trok
ik een wenkbrauw op, en dat is wanneer mijn eerste twijfels
over mijn diagnose begonnen. Waarom betekend niet spelen met andere kinderen
dat ik Autisme heb? Ik vondt dat erg vreemd. Waarom moet je persé met andere kinderen spelen?
Ze zeiden dat ik alsmaar in mijn eentje speelde, en nooit contact zocht met andere kindjes.
Toen ik dat horode, dacht ik: Wat is daar uperhaupt mis mee? Is er niet nog eens
iets zoals zelfstandigheid en zelfredzaamheid? Is het niet mooi om te zien
hoe een kind dat al vanaf jongs afaan kan? Waarom wordt dat niet gevierd?
Inplaats van er meteen een label op te plakken. Misschien had ik die dag gewoon
geen zin om met anderen te spelen? Het was ook slechts mijn eerste dag op de créche.
Ik was nieuw. Misschien was ik gewoon verlegen, en had ik tijd nodig?


Maar nee, iedereen ging meteen in de aarzeling-modus. Nu nog steeds ben ik erg zelfstandig,
en heb ik niemand nodig om me te vermaken. Ik heb altijd zoiets gehad van: Plezier moet jezelf maken.
Ik ben ook niet voor niks een Boogschutter, die staan erom bekend juist
om onafhankelijk te zijn. Ik vondt dit altijd iets wat in mijn karakter zit.
En nooit resoneerde ik me als een ’Autist’ door de karakteristiek.
Maar weer schoof ik het onder mat, en ik dacht: Whatever. En zij zullen wel gelijk hebben.
En ik heb het altijd heel goed gedaan op normale scholen, ik snapte nooit
waarom ik naar een school moest voor moeilijk lerende kinderen.
Ik voelde alsof ik door deze label niet de goede educatie kreeg die ik eigenlijk verdiende.
De middelbare school heeft eigenlijk alleen maar slechter gedaan voor mij,
vanwege deze zogenaamde label Autisme. Op de school waar ik op heb gezeten, kon ik niet goed ontwikkelen
en mezelf ontdekken. Daar werdt deze label alleen nog maar meer in de strot in geduwt.
Zover dat je niets anders was, dan alleen dat. Alles werdt uit je handen getrokken,
omdat je dat toch niet kon, vanwege je stoornis. En iedereen moest maar de makkelijke weg pakken
en nooit werden we uitgedaagt of ons nieuwe dingen geleerd. Daar was het altijd: Meer doen met je handen,
dan met je hersenen. Want met onze hersenen konden we toch niets.
Maar juist doen wat moeilijk lijkt, helpt je naar de top, toch?
Door mijn label ’Autisme’ kon ik nooit mijn dromen waarmaken,
ik wilde leerkracht worden, maar door school kon ik dat niet doen.
Want ik was een Autist. En daarna wilde ik iets in de kunst doen, maar ook dat
kon niet, want een Autist als mij kon toch geen carriére maken.
Wij werden alsmaar op een laag pitje gezet. Nooit mochten we groeien tot een grotere vlam.
Ik voelde me nooit thuis op die school. Ik was best goed in leren. Het probleem was
op die school, dat je alleen alles mocht doen op de manier de school wilde dat je deed.

Ik kon goed leren in mijn eigen manier. Maar dat werdt gezien als problematiek en ongewoon,
en de manier van leren van een ’Autist’. Pas nadat ik van school ging ontdekte ik pas
hoe goed ik eigenlijk in leren was. Maar dat kwam omdat wij nooit de kans kregen
om te laten zien dat we konden leren We kregen ook nooit huiswerk
om te laten zien dat we onze hoofden wél konden gebruiken. En problemen
die de gemiddelde mens heeft, zoals moeite met rekenen of klokkijken werdt bij mij
geassocieerd met een stoornis. Maar ik was eigenlijk superverbaasd van mezelf.
Ik dacht: Huh? En op school werdt me altijd verteld omdat ik autistisch
ben, dat ik dat niet kan. Maar ik doe ontzettend goede research voor mijn blog,
ik ben snel in stof begrijpen, ik kan vloeiend Engelse-taal, ik kan anderen
heel goed dingen leren (dit is waarom ik leerkracht wilde worden ).
Ik kan wel goed leren! Ik heb mijn hele leven in een leugen geleefd
dat ik niet goed kon leren, terwijl in feite, dat ik het wel kon.
Maar mijn school liet ons die kwaliteit niet ontwikkelen. Pas na school
ontdekte ik pas wat ik allemaal écht in mijn mars had.
En alles die ’Autisten’ zogenaamd niet konden, kon ik. Ik voelde me totaal
niet thuis met deze label, nu meer dan ooit. Nog steeds af en toe heb ik de neiging
om terug te gaan naar die twijfel of ik wel echt zo goed dingen kan,
als ik denk. Als ik denk aan het idee dat ik heel goed kan leren, kan ik het bijna eigenlijk
niet geloven van mezelf. En lijkt het alsof ik ineens een heel ander persoon ben geworden.
Nee, ik was altijd zo. Ik heb gewoon in een grote leugen geleefd mijn hele leven.
Het is alsof ik een deel van mezelf leer kennen, dat ik nooit heb gekend. Eindelijk voelt
het alsof ik mijn originele identiteit terugkrijg

Wie ik echt ben. Ik herriner me een tijd toen ik 11 was, dat ik heel erg goed was in spelling en taal.
En daar heel erg mee bezig was en er echt een passie voor had.
Maar daarna is dat een hele helft van mijn leven afgepakt, tot vorig jaar
ik daar weer heel erg meebezig was, en ik ontdek dat: Hey, dit was ooit eens een deel
van mijn persoonlijkheid. Maar werdt afgepakt door mijn school en door mijn label.
En toen ik in 2012 dit blog opstartte, liet ik het zien aan mijn school leerkrachten.
Je had echt hun gezichten moeten zien. Plotseling was hun facade van ’Autisten kunnen niets’ weg,
en was hun het tegendeel bewezen. Zij deden al die jaren alsof Autisten
zulke fantastische dingen, zoals een blog opstartten, onmogelijk was.
Maar nu deed een ’Autist’ het, en gedroegen ze zich alsof het wereld-nieuws was.
Een hele grote helft van mijn leven ben ik ook doen geloven dat een Winx Club-blog hebben
en geinteresseerd zijn in kinderseries en andere geanimeerde series hoort
bij Autisme stoornis. Omdat Autisten ’kinderachtig zijn’ werdt mij verteld.
Daarom ben ik mijn blog gaan zien als een productie van mijn Autisme.
En geen productie vanuit mij zelf persoonlijk.
Dit heeft heel lang de kijk op mijn blog verpest, terwijl het niets met Autisme te maken had.
Vroeger was er een spectrum van Autisme. Tegenwoordig is alleen maar Klassiek Autisme.
Vroeger had je allemaal versies: PDD-NOS, ODD, Aspergers, en Klassiek Autisme.
Maar tegenwoordig ben je alleen maar: Klassiek Autisme. Dit maakt me verdrietig.
In deze maatschappijn waar we willen wegbewegen van hokjes en labels.
Dit stimuleert eigenlijk de labels alleen nog maar meer.
Waarom? Omdat iedereen zich eerst nog een unieke diagnose en unieke indentificatie had. Maar nu is iedereen
één ding (ASS, Klassiek Autisme). Iedereen is nu hetzelfde


Maar zoiets zeggen als: Ik heb een Autisme. Je eigen overtuiging maken dat je geen Autisme hebt.
Dat zie je nooit. Maar er is eigenlijk een hele vage en wazige lijn als het aankomt
bij de Autisme criteria. Er is niet genoeg duidelijk over wat je nu precies moet hebben,
en wat Autisme nu precies is, en hoeveel je daaraan moet voldoen
En ik vindt dat ik zelf totaal niet in de criteria pas, ik pas niet in het concept wat ze ’Autisme’ noemen.
Het is vaak dat wanneer mensen een bepaalde gedragsvorm niet goed kunnen
begrijpen er meteen het labeltje Autisme op wordt geplakt.
Vaak wanneer ik me niet gedroeg zoals men wilde, werdt er gezegt dat het kwam omdat ik een autistische persoon ben,
terwijl er veel andere meer rationelere redenen waren voor mijn gedrag. Zoals wanneer ik met rust wilde gelaten
worden werdt er tegen me gezegt dat ’je autisten niet de zin moet geven’. Alles wat ik deed was Autisme, Autisme, Autisme.
Dit is waarom ik een vraagteken ben gaan zetten achter mijn diagnose. Ik nam mijn diagnose niet meer serieus.
Ik had namelijk volkomen ’normale’ redenen voor mijn gedrag, en veel betere redenen
om mijn gedrag te rechtvaardigen. Zoals veel van jullie weten die mijn
blog al langer volgen, kennen  mijn toxische ouders Life-Stories  vast wel.
Ik ben al vanaf mijn geboorte emotioneel misbruikt en gepest door mijn ouders.
Zij voedde verder in op mijn Autisme label. Maar ook zij zijn de oorzaak dat ik deze zogenaamde Autisme heb.
Mijn ouders gaven mij Autisme, vanwege de emotionele misbruik. Er zit een dunne lijn
tussen Autisme en trauma Ik zeg niet dat iedereen die Autisme heeft iets verschrikkelijks heeft meegemaakt in hun leven.
Maar ik wel, ik heb mijn hele leven blootgesteld geweest aan emotioneel misbruik bij de mensen
die me zouden moeten verzorgen en me met liefde zouden moeten behandelen.

Maar elke keer wanneer ik me ’vreemd’ gedroeg werdt de schuld gegeven aan mijn Autisme.
Nee, het lag niet aan Autisme. Ik had een traumatische ervaring. Autisme was niet de verklaring
voor mijn gedrag. Trauma was wel. Tussen Autisme en PTSS zit een hele dunne lijn.
Wanneer ik plotseling een woedeaanval zou krijgen, werdt Autisme de schuld gegeven.
Omdat ’Autisten’ altijd fel uit de hoek konden komen. Heel lang heb ik dit gelooft,
en dacht ik dat ik mezelf moest veranderen, en dat het aan mij lag.
Maar daar kwam het niet van. Dit was een effect van mijn traumatische kindertijd,
de reden dat ik zo fel uit de hoek kon komen of soms exploderende woedeaanvallen
kon krijgen, kwam van opbouwende stress en blootstelling aan misbruik
Ik die van nature niet goed tegen drukke groepen kan, werdt ook meteen met mijn Autisme geassocieerd.
Ik heb dit mijn hele leven ook gelooft dat mij die niet tegen drukte kan door Autisme komt.
Maar sinds een paar jaar geleden realiseerde ik me dat dat helemaal niet waar was,
en dat grote groepen me juist wel bevallen. Ja, ik vindt het niet altijd fijn.
Maar dit betekend niet dat ik het altijd onprettig vindt. Maar omdat ik had bewezen
er maar even niet prettig te vinden, betekende meteen dat ik in de criteria van Autisme viel.
Maar nu realiseerde ik me dat ik grote groepen oké vindt. En dat prettig vinden
en er niet tegenkunnen twee verschillende dingen zijn. En ik realiseerde me ook dat
heel veel andere mensen drukke en grote groepen vermijden.
Voor mij ligt het er echt aan hoe groot en hoe druk het is, maar heeft niet iedereen dit wel een beetje?
Ik heb mijn hele leven gelooft dat dit kwam door mijn Autisme, terwijl
het vrijnormaal is. Niet iedereen vindt het altijd leuk om in drukke groepen te zijn.
En soms ben ik nu eenmaal wat meer verlegen (Kreeft Ascendant, hallo dankjewel ).
En mijn drukke hoofd (ik noem het draaimolen) werdt ook jarenlang geassocieerd met een Autisme stoornis.

Ja, mensen met Autisme hebben vaak last van hun hoofd. Maar toen ontdekte
ik dat mijn hoofd zo ging doen vanwege grote blootstelling aan stress.
En geen ene verwerkingsstoornis. Maar ook verwerkingsstoornissen
kunnen gelinkt worden aan trauma’s. Als jij zolang in je leven blootgesteld
bent aan misbruik en stress, gaat je brein achteruit. Logisch dat je
brein minder goed gaat functioneren en minder goed dingen kan verwerken.
Met alle emotionele misbruik die ik te maken heb gehad in mijn jeugd
realiseerde ik me waarom leren soms zo slecht ging. Er was geen Autisme de oorzaak ervan,
mijn stress van mijn toxische thuissituatie was de schuldige. En verder kon
ik uitstekend leren, als er geen stress aan de hand was en ik niet zoveel te verduren had.
En het minder goed herkennen van andermans emoties en gevoelens
kwam omdat ik in mijn kindertijd vaak ben geleerd om mijn eigen emoties
te onderdrukken en geleerd ben dat emoties er niet toe doen.
En de reden dat ik sommige grapjes niet begrijp werdt me ook verteld dat dat komt
omdat ik een ’Autist’ bent. Maar eigenlijk ontdekte ik het omdat
grapjes tegen me werden gebruikt toen ik klein was, en ik niets anders ken
dan grapjes die er zijn om me naar beneden te halen.
Altijd mijn hele leven heb ik gelooft er iets mis met me was, en dat het aan mij lag
dat ik niet goed functioneerde, en dat ik een problematiek kind was.
Mijn hele leven is een leugen geweest. Ik heb geen Autisme. Ik heb een trauma.
Ik was niet de schuldige. Het emotioneel misbruik was de schuldige.
Het is trauma. Maar werdt Autisme genoemd.

Dit was de Life-Story over mijn leven is een leugen.
Mijn excuses dat ik zovaak het woord Autist heb gebruikt in deze Life-Story.
Ik wist het soms niet hoe ik het anders moest verwoorden. En ik heb het proberen
op te lossen met zovaak mogelijk aanhalingstekens te plaatsen.
Maar dat was niet altijd mogelijk. Ik weet dat het voor sommige van jullie aanstootgevend kan zijn.
Maar weet dat dat niet de bedoeling was. Ik ben geen persoon die mensen
ziet voor hun etiketten en labels. Ik ben ook geen persoon die iemand zo zal behandelen
volgens hun label. En dat is ook echt iets wat ik geleerd heb met deze ervaring.
Deze Life-Story was niet om te rebelleren tegen mijn diagnose. Deze Life-Story was
ook niet omdat ik wegwil lopen voor mijn diagnose en niet de waarheid onder ogen wil zien.
Deze Life-Story gaat over mijn echte gevoelens. Deze Update is 100% met eerlijkheid geschreven.
Deze Update was ook niet geschreven om anderen met Autisme te onder de mat te schuiven.
Maar ook stimuleer ik je om op te komen voor je eigen overtuigingen.
Als je je zelf ergens niet thuishoort voelen of ergens niet mee eens bent,
of voelt alsof je vrijheid wordt afgepakt, heb je alle recht om daarvoor op te staan! (vooral in deze tijden van corona).
Heb jij eens voor heel lang een leugen gelooft? Of heb jezelf je hele leven in een grote leugen geleeft?
Of ken jij iemand anders die dit heeft meegemaakt?
Laat je mening weten in de reacties hieronder.