Mijn life-story: Ik kreeg een heftig fiets ongeluk:

Klets hierover de Update van 18 September 2017:

Hallo dames en heren! Hoe was jullie weekend?
De mijne was goed verlopen. Ik heb vooral
veel aan de verhuizing gewerkt, van Webklik naar Wordpress.
Als je niet weet waar ik het over heb, lees de belangrijke Update hieronder!
Ik heb hulp gekregen van een lieve vriendin die me helpt met de verhuizing.
Bedankt voor je hulp, Sandra! De nieuwe Site krijgt er nu ook bij dat je niet meer hoeft te scrollen
voor nieuwe vervolgen. Er komen ook knoppen met de nummers
van de vervolgen die je er naar toe zenden.
Hoe handig is dat? En we hebben er nu al voor gezorgt
dat De Poll en de Foto VD week aan de zijkant komen,
niet midden op de pagina. 31 Oktober is de nieuwe Site
officieel te bezoeken! Vandaag in deze Update
is het weer tijd voor een nieuwe Story-time, over mijn fiets-ongeluk.
Voordat we beginnen, nemen we eerst de poll door.
De vraag was vorige week was:
Enchantix 2D of 3D?
3D - 43%
2D - 38%
Allebei - 19%
Ik hou niet van Enchantix - 0%
De winnaar van deze poll is... 3D Enchantix!
Maar ook 2D heeft veel stemmen gekregen. En veel mensen
vonden het allebei even goed.
De nieuwe vraag van deze week is:
Favoriete BFF’s? Laat je stem weer horen!


Welkom bij een nieuwe life-story, waar ik praat over gebeurtenissen in mijn leven,
zoals slechte vrienden, en persoonlijke dingen.
De vorige keer vertelde ik over mijn vage ex-vriendinnen
N en S. Deze nieuwe life-story gaat over mijn fiets ongeluk.
Ik heb al een paar keer op dit gewezen in sommige Updates.
Maar nog altijd vergeten om hierover de praten.
Vandaag leek me de goede dag om eens hierover te vertellen.
Over mijn fiets ongeluk. Ik kreeg een fiets ongeluk
ergens in Oktober 2009. Volgende maand wordt dat dus 8 jaar geleden.

Ik zat toen nog op school in mijn tweede jaar van de middelbare school,
ik was toen nog maar 13 jaar. Het was een doodnormale dag.
Ik stond op, zoals normaal. At mijn ontbijt, zoals normaal.Ik stapte op de fiets,
zoals normaal. Ik voelde me zoals elke persoon zich
voelt elke ochtend. Ik weet nog dat ik toen mijn Topmodel
kleurboek had ingepakt, want ik kleurde graag op school.
Elke ochtend ging ik met mijn zus fietsend
naar school, want mijn zus en ik zaten destijds
opdezelfde school. Dus was het logisch dat we samen gingen.
Het was droog en de zon scheen. We fietsen dan altijd langs de supermarkt.
Vervolgens, komen langs een laan waar je moet oversteken over een straat met auto’s.
En goed uitkijken, want er rijden soms echt gekken die niet zullen stoppen voor wie dan ook.
Mijn zus stak over, want zij fietste voor mij. Terwijl zij overstak
greep ik mijn kans. Er kwam een auto aan.
Ik dacht dat ik het nog wel optijd zou redden aan de overkant te komen,
waar mijn zus al was overgestoken. God, had ik dat maar niet gedaan.
Want ik was te laat. Ik hoorde de auto banden van de bestuurder
al piepen, hij remde als een gek. Ik dacht echt dat ik dood ging op dat moment..

Het werdt zwart voor me ogen. Thank goodness, ik leefde nog.
De mensen in de auto vlogen eruit om bij me te kijken.
Ik kon me weinig herrineren hoe ik op de auto was gekomen.
Ik herrinerde me dat ik over de grond rolde. Maar die mensen
hebben het dus overduidelijkt wel gezien.
Voor hun ogen. Hoe vreselijk is dat? Ik wil het denk ik niet weten.
De vrouw was zelfs nog zwanger, ze was net opweg naar de verloskundige.
Gelukkig, bleek zij en de baby nog gezond! Maar ik lag
daar op de grond. Ik zag mijn fiets, de velgen van mijn
wiel waren totelos. Ik herriner me nog dat
ik probeerde te lopen. Maar het lukte niet,
want de pijn in mijn been was ondraagelijk.
Ik zakte al heel gauw weer in. Staan kon niet.
Het deed te veel zeer. Ik kon daarna wekenlang niet meer lopen.
Daarover later meer. Mijn zus was nergens te bekennen.
Ze was allang doorgereden naar school, gehoopt
dat ik haar was gevolgt. Ik schreeuwde het uit
van de pijn. Ik kan niet uitleggen hoeveel pijn ik toen had.
De mensen waren gelukkig heel lief en aardig.
Ze maakte echt zorgen om me. Ze vroegen of ik mijn
moeder kon bereiken. Ik pakte trillend van de schrik
mijn telefoon, huilend belde ik mijn moeder, ik weet nog
precies wat ik toen zei aan de telefoon. Ik zei ’Mam! Ik heb een ongeluk gehad!’
met bibberende stem.

De ambulance werdt gebeld.
Mijn moeder kwam eraan. Het ongeluk was gebeurd 5 minuten maar van mijn huis vandaan.
Gelukkig, was mijn moeder er zo.


De ambulance kwam om mij op te halen.
Ik werdt op de brancar gelegt en in de ambulande geladen.
Ik kan me daarvan weinig herrineren. Ik was zo in schok
dat ik me alleen nog aan het ongeluk kon denken.
Alle beelden schoten me weer voor me ogen.
Ik had echt een trauma gehad. Ik werdt natuurlijk
naar het ziekenhuis gebracht voor verdere controle.
Het werdt al gauw duidelijk waarom ik zo mank liep,
mijn rechterbeen was heftig gekneust, vooral mijn enkel.
Je kunt er op de dag van vandaag nog steeds voelen, het is nog
steeds te voelen aan mijn been. Zulke dingen blijf
je je hele leven houden. Of herstellen heel langzaam.
Maar, gelukkig werdt verder niks gevonden. En bleef
het bij mijn gekneuste enkel. Het was echt alsof een
bescherm engeltje op mijn schouders heb gehad (of een Winx!)

Maar op de brancar liggen is geen lolletje, kan ik je vertellen.
Ik lag samen met mijn moeder in een speciale kamer.
Mijn stuitje begon zeer te doen, vanwege de harde plank waar
ik oplag. Niet leuk dus. Maar mijn moeder en ik werdt al heel gauw
opgehaalt door onze buurvrouw met haar auto.
Ik werdt met de rolstoel naar haar auto gebracht.
Ze tilde me er zelf in, en zo reden we naar huis.
Naar school kon natuurlijk niet meer. Op school kreeg
mijn zus te horen van de leerkrachten dat ik een ongeluk had gehad.
Mijn vriendinnen kregen het ook te horen. Ze waren
natuurlijk allemaal superbezorgd. Maar ik liet weten dat
ik veilig en wel thuis zat. Die avond kwam mijn docent
langs mijn huis om te kijken hoe het met mij was.
De mensen in de auto kwamen ook langs om te kijken.
Ik kreeg veel kaarten en beterschap wensen van veel kennisen
en familie.

Het leven wordt wel steeds moeilijker als je niet kan lopen.
Ik liep weken op krukken die ik van de gemeente had gehad
of in de bureaustoel die van mij zelf was.
Op de trap komen kon niet. Ik kon niet lopen,
dus verzonnen we dat ik achteruit op mijn kont,
de trap op moest. Ik sliep in mijn kamer op mijn matras,
want ik had toen een hoogslaper, daarop klimmen
was een taboe. En als ik s’nachts naar de
wc moest, riep ik mijn moeder om me naar de badkamer te helpen.
Douchen was ook niet gemakkelijk. Ik moest het zittend doen
met mijn rechterbeen uit de douche, zodat mijn verbant
niet nat werdt, en mijn moeder moest me helpen.
Ik heb gelukkig geen pijn meer gehad van mijn been,
maar we moesten wel van tijd tot tijd het verbant vervangen.
Mijn been zag er vreselijk uit. Onder de blaren, en blauwe plekken.
Er zat ook een enorme deuk in mijn been. En er
was een pluk van mijn haar uit mijn haar weg.
Dat was waarschijnlijk gekomen dat ik misschien bij de botsing.

Het buurmeisje en jongen kwamen zelfs kijken bij mij.
Mijn tijd besteedde ik met tekenen, en vooral Winx natekenen.
Dat vondt ik altijd het leukste. 2 weken na
de botsing ben ik eindelijk weer op school geweest.
Maar dat was ook meteen de eerste, en laatste dag.
Want? Ik kreeg die dag ook weer pijn
aan mijn linkerbeen. Oh, wat een leven zeg.

Ik kreeg veel steun van anderen, zoals ik al zei.
Ik kreeg alleen niet zoveel steun van mijn beste vriendin G waar ik
al eens over had gepraat in een life-story.
De dag nadat ik voor het eerst op school kwam,
waren we allebei online op MSN. Ze begon over
dat ze me zou helpen de trap op te klimmen.
Zoals, ik al zei, ik liep de hele dag op krukken.
G zei dat ik ooit wel een keer naar moest komen.
Maar ik zei dat dat niet ging. Ik kon thuis
al niet erop komen, hoe zou het op school dan wel niet moeten?
Toen zei ze ineens, dat ik me aanstelde! En dat
ik morgen van haar de trap op moest. Of ik nou wilde of niet.
Nee, ik heb zomaar voor de lol een ongeluk gekregen, mijn enkel gekneust,
pijn geleden zeker! Ik heb haar daarna meteen geblokkeerd,
en een tijdje niet meer gesproken. Ik zat toen in een moeilijke periode, en mijn vriendin
was er niet eens voor me. Dat is echt het ergste gevoel
van de wereld. Hartelijk bedankt, dacht ik toen.

Ik ben de weken daarna heel snel hersteld,
mijn enkel genees vanzelf (bedankt moeder natuur),
langzaam, maar met elke stapje ging het beter.
In de rolstoel bleef ik nog wel een tijdje.
Maar ookal kon ik weer op de fiets, mijn angst bleef
nog weken, zelfs maanden aanhouden. Toen het
begon te sneeuwen durfde ik niet op de fiets.
Mijn moeder liet me daarom thuis. We waren
allebei te bang voor een nieuw risco. Ik ben daarna
maanden of zelfs jaren niet meer overgestoken aan die laan
waar ik het ongeluk had gehad.
Ik zag het ongeluk gewoon bijna letterlijk weer voor me.
Fietsend ben ik toen een tijdje met mijn moeder
erbij. Alleen durfde ik niet meer. Je kunt
zeggen dat ik echt een trauma aan had overgehouden.

Gelukkig, durf ik nu weer alleen te fietsen, en zelfs weer over die laan!
En kan ik weer lopen en rennen als een hondje, haha.
Ik kreeg een nieuwe fiets van de verzekering.
En heb ik zeker veel geleerd van deze ervaring.
Altijd uitkijken voordat je oversteekt. Altijd links en rechts kijken.
Ook bij onzekerheid. Je weet maar nooit wat er kan gebeuren.

Dit was mijn life-story voor vandaag.
Wat vondt jij van mijn story van vandaag?
Laat het me weten in het Gastenboek of in het Forum Topic.
Heb jij ook ooit een heftig ongeluk gehad in je leven?