Mijn eerste werkuitje viel enorm tegen

Klets hierover de Update van 8 November 2017:

Hallo Winx-fans! Goed dat jullie er zijn.
Ja, het is tijd voor een Life-Story. Ik zei eerst dat ik nog niet
direct wist wanneer er weer Life-Stories kwam, maar ik
realiseerde me dat ik er toch wel weer klaar voor was.
Vandaag staat er dus na een lange tijd weer een nieuwe Story
voor jullie voorgeschotelt. Zoals, ik al zei in de Update van
Maandag, worden de Life-Stories niet meer zo persoonlijk,
en meer gericht aan mijn ervaringen en gevoelens.
In de Story van vandaag ga ik het hebben over een werkuitje,
maar dat ik stiekem eigenlijk toch niet leuk vondt.
En niemand weet het.. Wil je het horen? Laten we beginnen:


Ik heb een vaste baan als schoonmaker op een voortgezet onderwijs
in mijn buurt. Ik werk vier dagen in de week daar.
Vrijdag ben ik vrij. Ik werk er nu voor ruim drie jaar,
ik werk er met drie andere mensen (ze zijn wel stuk ouder dan mij,
maar dat vindt ik niet erg). Het gebeurde vorig jaar November - dus rond deze tijd
dat we voor de eerste keer een werkuitje hadden met alle collega’s van
de ochtend en middagploegen, en met onze baas. We gingen uiteten
naar een wokrestaurant. Super gezellig natuurlijk.
Alles was goed geregeld. Ik had geen vervoer, dus moest ik naar school
komen, en daar zou mijn baas me opwachten met
andere collega’s in zijn auto. Ik was heel zenuwachtig, want
dit was de allereerste keer met z’n allen uiteten!
Die dag gingen mijn ouders toevallig ook met mijn vaders kant uiteten in
hetzelfde restaurant, maar ik koos om met mijn collega’s
mee te gaan.

De school is voor mij vrij dichtbij, ik kon er zo lopend heen.
Dus ik liep er heen, en we reden weg naar het wokrestaurant.
Toen we er kwamen, begon de ellende al. Mijn baas
begon te vloeken want hij kon geen parkeer plaats vinden
(de parkeer plaats was best wel krap en klein). Ik schrok
er wel van, wat hij allemaal riep. Iedereen bleef rustig,
dus bleef ik dat ook maar. Een paar minuten later, had
mijn baas eindelijk een plek gevonden, en konden
we naarbinnen.Twee van onze andere collega’s waren eral
zelf gekomen. We wachtte totdat iedereen er was,
en gingen daarna het restaurant in, en we schoven aan tafel.
Ik zag meteen waar mijn familie zaten, ik zwaaide een keer naar ze.
Sommige gingen al direct aan het eten.


Ik was nog steeds een beetje van slag van het vloeken
van mijn baas - 1 jaar terug was ik daar best gevoelig voor.
Ik kreeg later een opdracht van mijn collega’s om drinken
voor ze te halen. Ik deed dat. Ik dacht: dat moet niet zo moelijk zijn.
Ik pakte de flesjes van drinken die iedereen wilde. Ik liep terug,
maar was vergeten de dopjes eraf te halen. Mijn andere collega
maakte me er even op attent. Ik voelde me echt vreselijk.
Ik liep terug, en toen begon mijn moeder ook nog
tegen me te praten. Ik kon het toen niet meer in houden,
ik ben toen naar de wc gerend, ik heb daar een potje staan janken.
Ik dacht: Laat die flesjes maar. Ik moest gewoon even bijkomen.
Een paar minuten later kwam ik weer terug. Mijn baas
vroeg waar ik was. Ik zei dat ik was plassen (eigenlijk was dat gelogen).
Maarja, dat je hebt gehuild zeg je niet waar iedereen bij is.
Ik had nog eten op mijn bord, en mijn collega die naast me zat,
zei als grap dat ik mijn eten moest opeten. Nu realiseer
ik me dat het een grap was, maar toenertijd
vatte ik dat een beetje verkeerd op.


Mijn tante kwam langs om te vragen hoe het ging,
toen voelde ik me weer een beetje down.
Je kent wel dat moment wanneer iemand vraagt hoe het gaat,
terwijl het niet goed gaat. Dan voel je je echt vreselijk.
Ik vondt de gesprekken ook niet zo gezellig, als ik hoopte
dat ze werden. Iedereen zat te lachen om elkaar,
maar als ik iets vertelde lachte niemand (misschien was het niet hun
smaak?) Een andere collega maakte een grapje
over mijn familie ’zijn ze nou nog niet weg?’
en ik dacht echt, what the fuck. Denk je nu echt zo grappig
te zijn, ofzo? Ik lach me dood. Maar niet heus.

De avond was over, mijn baas zette me af bij
mijn huis. Ik was blij dat ik thuis was, sorry dat ik het zeg.
Maar dat was de vreselijkste avond ever. Het lag
niet aan mijn collega’s of mijn baas. Ik had
gewoon mijn avond niet. Alles liep in de soep.
Ik heb dit nooit aan mijn collega’s verteld. Dit is gewoon
een klein geheim van mezelf. De rest had wel een fijne avond, gelukkig.

Dit was mijn Life-Story over mijn werkuitje
dat niet zo leuk was als gehoopt. Aankomende
Zaterdag heb ik weer een werkuitje met ze.
Eerst had ik mezelf voorgenomen nooit meer naar
een werkuitje te gaan. Maar nu 1 jaar verder, wil ik
het toch een kans geven. Het was pas de eerste keer dus.
Wie zegt at het altijd zo moet zijn? Misschien wordt
dit werkuitje geslaagder. We gaan nu ook ergens anders eten.
En ik ken mijn collega’s weer 1 jaar langer. Alles is weer anders.
Heb jij ook een schooluitje of werkuitje gehad dat in de soep liep?
Laat het weten in de reacties hieronder, of het Forum Topic.
Tot laterr!