Mijn Narcistische Ouders (Ik kan nooit mezelf zijn) Deel 1

Klets hierover de Update van 15 Augustus 2018:

Hallo iedereen! Goed dat jullie weer langs zijn gekomen!
Ja, je las de titel van deze Update. Ik ga het vandaag hebben over
een nieuwe Life-Story. Voordat we beginnen:
Vandaag is het de verjaardag van onze fee van de zonneschijn, Stella!
Hoe oud ze is geworden is helaas niet bekend. Maar ik wens
voor haar dat ze een leuke verjaardag heeft met de Winx
en Brandon! Gefelicteerd, Stella!!

Zoals, je kon lezen gaat het over mijn Narcistische Ouders (en zus).
Als dit bekend voelt, heb je gelijk. Ik heb hier bijna een jaar geleden
ookal eens een Life-Story over gemaakt op de Site (toen nog op Webklik), maar dat had
ik er toen afgehaald, omdat iemand mijn familie had ingelicht over mijn Life-Stories
over mijn Ouders. Ik heb het daarna een halfjaar niet meer aangedurft
om opnieuw erover te gaan schrijven in de angst om weer iemand
achter me aan te krijgen. Ik schrijf dit nog steeds met angst in mijn buik,
maar ik vindt het gewoon zo belangrijk om dit te delen. En er zijn
inmiddels maatregelen gekomen dat moeilijker is om mij te vinden
op het internet. Er wordt zo weinig gepraat in de wereld over Narcisme in het algemeen.
Mijn ouders zijn niet beetje, maar ontzettend narcistisch. Voor diegene die niet
weten wat Narcisme is. Een narcistisch persoon is iemand
die zichzelf heel vaak bovenstelt voor anderen, hij/zij is erg egocentrisch,
een inlevingsvermogen van nul, en hij/zij misbruikt anderen
om er zelf beter van te worden. Die zinnen
beschrijven heel goed mijn Ouders & mijn Zus. Vandaag wil ik het hebben
over mijn Narcistische Ouders. Vandaag is Deel 1 aan de beurt, want
een Life-Story somt namelijk niet alles genoeg op over mijn Ouders.
Laten we beginnen met Deel 1: Ik kan nooit mezelf zijn.


Sorry, voor de lange Intro. Er was namelijk veel om uit te leggen.
Voordat ik begin even een korte disclaimer:
Nee, ik doe dit NIET om mijn ouders af te katten, om respectloos te zijn,
om ze slecht te willen doen. Dus als je hier iets op tegen hebt,
dan kun je de website gewoon weer wegklikken.

Wat ik ga vertellen is namelijk een heel serieus verhaal
dat ik nog niet zoveel mensen heb durven te vertellen, die ook
heel serieus moet worden genomen, want het is totaal niet grappig.
Daarom zijn er ook geen Emoijs vandaag (sorry..)
Mijn ouders zijn narcistisch. Dat maakt het voor mij om thuis te wonen
bijna een hel. Dat klinkt voor sommige van jullie erg overdreven,
maar het is de waarheid. Mijn ouders zuigen de energie uit me.
Ze zijn niet goed voor me. Het eerst onderwerp van deze reeks is:
Ik kan nooit mezelf zijn bij mijn ouders.
En dat is nog wel het minst ergste wat ze me aandoen, maar
ik wilde licht beginnen. Je zou bij je ouders toch jezelf moeten zijn?
Je zou toch moeten worden behandeld met liefde en respect?
Bij een normale ouder dan. Maar mijn ouders.. zijn niet normaal.
Liefde? Dat heb ik nooit gekend. Respect? Daar moest ik voor vechten
om dat te krijgen. Ik kreeg pas respect als ik deed wat zij wilde.
Of als ik me gedroeg, dat leuk voor hun was. Al sinds mijn jeugd
heb ik gevoeld alsof ik ’anders’ was. Dat komt omdat
mijn Ouders me dat lieten voelen. Ze lieten me voelen dat
ik niets goeds kon doen in hun ogen. Ik kreeg altijd de schuld in ruzies,
ookal waren de ruzies niet begonnen door mij, of schreeuwde ik niet.
Nee, het was alsnog mijn schuld. Maar over dat schuldgevoel praat ik uitgebreid
in een ander deel.

Het ergste ervan vondt ik nog wel dat ik nooit andere emoties hebben,
altijd vrolijk zijn of gezellig.
In andere woorden: Ik moest altijd sociaal zijn zoals hun. Maar met mijn
PDD-NOS (een vorm van autisme) gaat dat moeilijk en heb
ik vaak tijd nodig voor mezelf en worden drukke groepen
vaak al te veel voor mij. Maar mijn narcistische ouders en zus
begrijpen dat niet. Terwijl ze weten dat ik dat heb (want duh, dankzij
hen heb ik de diagnose) en ze weten wat autisme inhoudt,
maar alsnog doen ze er heel ’vreemd’ over. Dan zullen ze dingen
zeggen, zoals ’Maar je kunt toch alsnog meedoen?’. Nee,
als ik dat kon, en de drukte me niet zo in de weg zat,
had ik meegedaan, maar ik heb een stoornis.
Dat kan ik niet zo even aan de kant schuiven.
Ze zien mij namelijk niet als een individueel, een persoon van
zichzelf. Nee, ze zien mij als ’een deel van hunzelf’. Daarom
verwachten ze ook dat ik net zo ben als hun. Zo niet, zijn
ze teleurgesteld in me en krijg ik thuis weer ontzettend preken.
Thuis achter gesloten deuren gaat namelijk de boel los.
Voor de buitenwereld en zelfs familie doen ze zichzelf voor als
ontzettend goede personen, en perfecte ouders. En doen
ze ineens ontzettend aardig tegen me. En dan raak
ik vaak in de war, en denk ik: Misschien had ik ze toch onderschat.

Je kunt zeggen dat ze de wolf in schaapskleren zijn.
Maar soms kunnen ze me ook ontzettend goed voor schud zetten,
zoals dat ze mijn minpunten heel goed kunnen vertellen
als mijn familie staat te kijken, en zelfs dingen die
niet eens waar zijn, zoals ’Tessa, kan niet zo goed tegen grapjes’
of ’Tessa is altijd zo negatief’. En altijd als ik er wat
van zeg krijg ik dingen naar mijn hoofd gesmeten, zoals ’Doe niet zo boos!’
of ’Nee, jij bent het probleem!’. En daarom heb ik het maar zo weinig mensen verteld
aan de buitenwereld, omdat mijn verhaal heel ongeloofwaardig lijkt.
De kennissen en familie ervaren mijn ouders namelijk
als goede personen. Ik heb wel vier opnamens van mijn ouders
en mijn Zus momenten thuis, maar durf ze niet te laten zien,
maar bewaar ze toch als bewijs. Je weet maar nooit wanneer het van pas komt.


Mijn zus duwt altijd vaak door tot dat ze haar zin krijgt uit mij.
En dat lijkt op eerste gezicht normale zussen-gedrag.
Maar de ’ruzies’ die wij hebben zijn niet echt zussen-ruzietjes,
ze breekt namelijk al uit als er iets niet naar haar zin gaat
en komt er meteen groot rammelant van en wordt natuurlijk
weer de vinger naar mij gewezen. Ook met haar kan
ik niet mezelf zijn. Vaak zussen als ze ruzies hebben,
hebben ze toch nog steeds soort respect voor elkaar
en weten ze een grens te bereiken. Maar met mijn narcistische zus niet.
Maar mijn zus heeft totaal geen respect voor mij, maar
ik moet het altijd wel voor haar hebben. Ze heeft geen grens
als ze boos is kan ze nog wel kwartier door razen. Doe ik eens een keer
nonchalant of iets fout, moet ik me doodschamen. Maar hun kunnen
er zomaar mee wegkomen, tegen hun mag ik totaal geen kritiek hebben.
Best wel hypocriet, hé? En zelfs al is de kritiek klein,
komt het vaak voor bij mijn zus dat ze dan gaat doorvragen
over ’of ik het echt meende dat ik dat niet leuk aan haar vondt’.
Ik moet haar constant verantwoorden. Maar ik zeg dat ik iets niet leuk vondt
of een kritiek niet leuk vondt, bijvoorbeeld moet ik er maar mee leven.

Het inlevingsvermogen van mijn narcistische ouders en mijn zus
is zegmaar echt nul. Mijn zus stuurde vorig jaar vaak (nu niet meer)
artikelen over ’De eerste geboren is slimmer van de kinderen’ en dat soort dingen.
Heeft ze dan niet in de gaten dat zoiets kwetst? Wat wil
ze ermee bereiken? Wil ze dat ik weer in woede uitbarst
en dat zij er gezellig om kan lachen, en ik weer verdrietig ben?
Want zo is mijn zus. Hoe meer pijn ik heb, hoe meer fun
voor haar. En dat is niet normaal. Zo zouden familieleden
niet met elkaar om moeten gaan. Zo zou niemand
met elkaar moeten omgaan eigenlijk.
Vroeger toen ik klein was heb ik altijd
zo geweten dat mijn ouders zo zijn, en ik dacht dat ’het wel normaal was’
en ’dat gewoon is zoals ze zijn’. Maar een paar jaar
geleden ging er ineens een lichtje bij mij branden.
Ik kwam ineens tot de realisatie dat wat mijn ouders me aan doen
dus niet normaal is en ik dat niet hoef te pikken, ookal
zijn het mijn ouders. Als ik op Facebook quotes voorbij zie
komen met teksten erop, zoals ’Ik hou van je, mam!’ of
’Je zus moet je koesteren’ voel ik een soort pijn in mijn hart,
maar ook soort schuld. Die pijn komt uit omdat ik nooit
echte schatten van ouders en echte liefdevolle zus.
Soms dan voel ik soort jaloersheid, en soms dan wens ik
dat mijn familie normaal wordt. Maar dat kan niet.
Ze worden nooit normaal, en dat is een acceptatie
waar ik echt heel lang mee heb staan vechten.
Het accepteren dat je ouders je nooit van je zullen houden
is moeilijk. Accepteren dat je ouders nooit van je hebben gehouden
is nog moeilijker. Hopelijk kan ik mezelf ooit bevrijdden
van ze, en uit huis gaan. Want het kan niet meer zo.
Ik kan niet vooraltijd met dit misbruik leven, ookal heb ik
er voor de helft mee leren leven, betekend niet
dat ik wat ze doen nu ineens allemaal pik.
De pijn is wel minder, en en daar ben ik al blij mee.
Dat het me minder kan schelen is omdat ik meer heb geleerd
over Narcisme en zo werden ze alleen maar meer
en meer voorspelbaarder.

Dit was mijn Life-Story over mijn Narcistische Ouders en mijn Zus.
Hij was wat korter dan andere Stories, maar dat komt
omdat ik rustig aan wil beginnen, en de meer heftigere
dingen voor later wil bewaren. Dit is reeks van Life-Stories over mijn Ouders
die zal gaan over 6 delen. In elke Deel bespreek ik ander aspect
over mijn Narcistische Ouders. De volgende keer bespreek ik over: De Grapjes
en beledigingen die ze gebruiken om mij te kunnen kwetsen.
Ik weet niet wanneer dat komt. Als deze Update veel betrokkenheid krijgt
misschien al Vrijdag of volgende week. Het ligt er ook heel erg
aan wanneer ik er weer klaar voor ben, sinds dit best heftig is voor
mij om op te schrijven en ook nog eens aan een publiek te laten zien.
Er zijn nog steeds teveel mensen die Narcisme als te licht zien
of veel misverstanden over hebben, zoals een bekend Fabel is
dat Narcisten er niks aankunnen doen, en dat ze zielig zijn.
En dat is helaas maar niet waar. Narcisten zijn heel erg goed bewust
van wat ze een ander aan doen. Maargoed. Wat vondt je
van de Life-Story van vandaag? Laat je mening achter in de reacties
hieronder (of het Forum-Topic). Heb jij een soort gelijk verhaal als mij?
Of een familie lid die ook Narcistisch is of gewoon ronduit een dikke pestkop?