Mijn narcistische ouders (De chantage & fysiek geweld) Deel 4

Klets hierover de Update van 21 September 2018:

Hallo Winxers! Leuk dat jullie er weer zijn!
Vandaag is het tijd voor Deel 4 van mijn Life-Story reeks:
Mijn narcistische ouders. Ja, het is tijdje geleden dat ik het hierover heb gehad.
Waarom? Ook om de reden dat ik nog steeds een beetje een angst
heb dat mensen me niet serieus zullen nemen of me zullen proberen
te verraden. Voor mijn nieuwe bezoekers die niet weten waar dit over gaat:
Dit is nieuwe reeks van zes Delen waar ik elke week vertel over mijn Narcistische Ouders.
Mijn ouders zijn niet beetje, maar ontzettend narcistisch. Voor diegene die niet weten wat Narcisme is: Een narcistisch persoon is iemand
die zichzelf heel vaak bovenstelt voor anderen, hij/zij is erg egocentrisch,
een inlevingsvermogen van nul, en hij/zij misbruikt anderen
om er zelf beter van te worden. Die zinnen
beschrijven heel goed mijn Ouders en mijn Zus.
Heb je andere delen nog niet gelezen? Lees die dan eerst, voordat je deze leest,
zodat je een beter idee krijgt van de hele situatie (een deel somt
niet genoeg op om alles te begrijpen).
De vorige keer praatte ik over: de manipulatie & schuld gevoel die ze me aanpraten.
Vandaag praat ik over de chantage & fysiek geweld.
Geen emoijs in deze Life-Stories, want dit is een serieuze zaak.
Laten we beginnen:


Een korte Disclaimer voor deze Life-Story: Nee, ik doe dit NIET om mijn ouders kwaad te doen, om respectloos te zijn.
Of om ze slecht te willen doen. Ik wilde dit
gewoon uit mijn hoofd hebben, dit is de enige manier om de stress eruit te krijgen.
Ik wil ergens mijn hart luchten en mijn ei kwijt kunnen. Dus als je hier iets op tegen hebt,
dan kun je de website gewoon weer wegklikken. Voor de personen die niet weten wat chantage precies inhoudt
- ja, ik weet wat chantage is.
Ik zeg dit omdat ik nogal vaak langs mensen gekomen ben die denken
dat IK niet weet wat chantage is. Wat is chantage: iemand iets afdwingen door ergens mee te dreigen.
Bijv, geld van iemand eisen in ruil voor het verzwijgen van iets slechts over die persoon.

Nu door naar de Life-Story:
Mijn ouders en mijn zus gebruiken vaak chantage om iets gedaan te krijgen van me.
Zoals, ik al vorig Deel zei, verzonnen ze dit jaar een nieuwjaars voornemen
voor mij: dat ik mijn mond moest houden tegenover hun.
Chantage. Waarom? Het betekend dat ik iets slechts over hun moet verzwijgen.
Zoiets hebben ze ook vaak gedaan toen ik nog kind was.
Mijn moeder had totaal geen geduld met me als ik moest leren klokkijken - ik had
altijd heel erg moeite met leren - als ik het weer voor de zoveelste keer niet snapte,
smeet ze mijn wekker over de tafel op de grond. Hij was total loss.
Daarna moest ik van haar op school verzwijgen dat ze dat had gedaan
en gewoon vertellen dat het goed was gegaan. Ik mocht nooit vertellen
wat ze allemaal tegen me deden, want dan zwaaide er wat. Ze chanteren me ook vaak dat ik altijd alles opeet in mijn huis, wat niet waar is, en dat ze dat van mijn rekening af halen. Gelukkig is dat nog nooit gebeurd. Vaak als ik boos op ze wordt, chanteren ze met ’dat we niet meer daar en daar naar toe gaan’. Zoals dit jaar zouden we eerst naar Athene gaan. Ze hebben een keer gechanteert dat we daar niet meer naar toe zouden gaan, als ik nog een keer boos op ze zou worden. Ik ben altijd op Vrijdag, vrij. Mijn moeder dreigt altijd vaak dat als ik dit en dat nog een keer doet, dat ze mijn baas op gaat bellen, dat ik Vrijdag gewoon kom werken. Ze chanteerden vroeger toen ik jonger was ook vaak met
mijn laptop af te pakken - want ze weten dat ik die nodig heb.
Vooral voor de dingen die net eens zo heel erg zijn, zoals als ik op mijn
toetsenbord typt - en ik typ sneller, als hun langzame slome slakke tempo.
Maar mijn vader noemt het ’achterlijke gerammel’ en dat ik idioot leek met dat gerammel. Daarom mag ik nooit meer beneden zitten met mijn laptop, terwijl
wat ik doe niet eens zo ongelovelijk fout is.


Ik was een keer de woonkamer stofzuigen en mijn zus zat constant dominant te doen. En toen ik er wat van zei, zei ze: ’Ik zeur niet hoor. Want ik mag dat niet. Dus zeur ik niet’.
Alweer een manier om me te chanteren dat ik fout zit, en dat ik moet verzwijgen
dat zij iets fout heeft gedaan. Ik vertel vaak tegen mijn vriendinnen wat er thuis gebeurd. Een keer las mijn zus dat, want ze keek mee op mijn telefoon. En je kunt al beetje raden wat er toen dus gebeurde. Ze stelde weer grote toneelstukje op waarin ze doet alsof ze huilt en verdrietig is. Ze zat toen ’zogenaamd’ op de wc te huilen. Maar ik negeerde het. Mijn gevoel zei toen al: Val er niet voor. Het is een act. Toen zei ze zelfs dingen, zoals ’Je weet echt hoe je mensen pijn kunt doen’. Ik dacht op dat moment: Hoor wie ’t zegt.
Ze rende toen naar beneden om het te zeggen tegen mijn ouders. Dit was gelukkig één van de (weinige) momenten dat mijn ouders haar ONGELIJK gaven. Ik hoorde ze over vanaf de trap boven zeggen, dat hun ook weleens over ons praten tegen anderen. En wat ik deed niet extreem erg is. Toen voelde ik me toch opgelucht. En dit doet ze vaker: Een toneel stukje spelen zodat het lijkt alsof dat zij het slachtoffer is en ik de boeman. Ook mijn vader kan goed slachtoffer spelen - daar heeft mijn zus het dan waarschijnlijk van - een keer op een barbeque feestje van mijn familie begon hij over de bloedmaan, die we hebben gemist omdat het bewolkt was. Maar waar mijn tante en mijn oom wonen is het grotere omgeving. Mijn vader zette dus een enorme act op dat hij het supererg vondt dat we de bloedmaan niet hadden gezien. En gaf vervolgens mij de schuld ervan. Hij zei: ’Waarom vroeg jij niet aan mij om naar hier toe te komen?’ Ik zei: ’Waarom moet ik dat vragen? Kan jij dat niet?’. Waarop mijn vader antwoorde: ’Waarom moet ik dat altijd doen?’. Mijn tante zat naast hem aan de tafel, en gaf hem ook nog eens dik gelijk ook! Dit is dus waar narcisten ook erg goed in zijn: Mensen opstoken. En er klopte totaal niks van die act. Waarom? Die avond daarvoor kon het hem niks schelen van de hele bloedmaan. Dus wat zat hij nu zielig te doen?

Op een avond kwam mijn zus chagarijnig thuis, en ze moest nog eten opwarmen.
En ik deed dat voor haar want dat vroeg ze aan me. Ik dacht op eerste gezicht:
Oh, er is niks aan de hand. En ik zette alles voor haar klaar. Ze kreeg haar eten.
Toen ze klaar was, liep ze naar boven vroeg ze of ik nog meer voor haar wilde doen.
Daarna gooide ze hele gemene en kwetsende opmerkingen naar me toe. Ik zei er wat van,
ik zei: ’Ik heb alles voor je gedaan! En nu krijg ik dit!’ En toen moest ze keihard lachen.
Ze gebruikte me gewoon. En dat ze hulp nodig had was gewoon een toneelspelletje!


Het tweede deel van deze life-story gaat over fysieke geweld wat ze doen.
Oke, ze schoppen en slaan me niet elke dag, maar als ze het
doen is sowieso niet oké. Soms wilt mijn vader doen alsof hij
met ons vecht. Dat kan ook weleens als stoeien worden gezien,
maar een keer toen trapte hij me echt. En trapte hij me tussen mijn benen,
zo hard dat ik gewoon niet meer op mijn benen kon staan
en even moest gaan zitten. Ik werdt toen keihard uitgelachen
door mijn zus en mijn vader. Het deed hartstikke zeer, ik voelde
zijn trap nog steeds, en dat zei ik. Maar wat voor antwoord dat ik kreeg was: ’Stel je niet zo aan. Het was niet mijn bedoeling’.  Het deed toen nog wel halfuur ofzo pijn.
Gelukkig had ik verder geen schade opgelopen en trok het wel weg.
Maar ik vondt het nooit leuk als mijn vader met me wil vechten,
want het verloopt nooit oké, en dat krijg ik altijd de schuld ervan.
Vroeger kon mijn zus me vaak ook met fysiek geweld reageren. En dan vaak
als ik niet wilde luisteren - omdat ik bijvoorbeeld bezig was met iets, ofzo -
een keer kneep ze mijn mond zo hard samen, dat ik geen adem meer kon krijgen.
Ik snakde bijna naar adem. Gelukkig liet ze me daarna wel los. Vooral doet
ze dat als ze haar zin niet krijgt, of om een klein misverstand.
Mijn moeder gaf me toen ik klein was ooit een keer een harde trap tussen mijn benen
dat ik in mijn broek had geplast. Ik was toen een hele dag heel erg stil,
en was hartstikke bang voor haar voor een tijdje. Waarom deed ze dat?
Omdat ik perongeluk drinken morste over mijn zus.
Ik zei dat ik niet expres deed, maar schijnbaar geloofde ze me niet.
Om het kleinste foutje of kleinste misverstand, moet ik altijd de grootste preken
en verhalen aanhoren, alsof ik iemand heb vermoord, om het zo te zeggen.

Op een dag toen ik mijn nieuwe bril had opgehaald, gooide mijn zus een kussen op mijn gezicht. Ik was echt niet blij toen ik zag dat er een kras op mijn montuur zat.
Inplaats van dat mijn zus sorry zei, en haar excuses aanbood, deed ze
het andersom: Ze sloeg me. En schreeuwde naar me dat ik me niet zo moest
aanstellen. Ze werdt ontzettend boos op me. Ik dacht: Wat had ik fout gedaan?
Het was mijn net nieuwe bril. Ze zou zuinig op moeten zijn, toch?

Dit was mijn Life-Story over mijn Narcistische Ouders Deel 4 over
chantage & fysiek geweld. Dit is reeks van Life-Stories over mijn Ouders
die zal gaan over 6 delen. In elke Deel bespreek ik ander aspect
over mijn Narcistische Ouders. De volgende keer bespreek ik over:
De commentaar & discriminatie. Ik weet niet wanneer dat komt.
Maar ik hoop weer ergens volgende week een nieuwe te maken.
Het ligt er ook heel erg aan wanneer ik er weer klaar voor ben, sinds dit best heftig is voor
mij om op te schrijven en ook nog eens aan een publiek te laten zien.
Maar ik vindt het gewoon ontzettend belangrijk om meer over Narcisme te
praten. Nog teveel mensen zijn te bang om erover naar buiten te komen,
en dat moet veranderd worden. Wat vondt je
van de Life-Story van vandaag? Laat je mening achter in de reacties
hieronder (of het Forum-Topic). Heb jij een soort gelijk verhaal als mij?
Ken jij ook iemand die narcistisch is of je heeft misbruikt of gepest
in je familie? Wees dan niet bang om erover te praten!