Mijn narcistische ouders (De manipulatie & schuld gevoel aanpraten) Deel 3

Klets hierover de Update van 5 September 2018:

allo allemaal! Leuk dat jullie er weer zijn!
Vandaag is het tijd voor Deel 3 van mijn Life-Story reeks:
Mijn narcistische ouders. Dit is nieuwe reeks van zes Delen waar ik elke week vertel over mijn Narcistische Ouders.
Mijn ouders zijn niet beetje, maar ontzettend narcistisch. Voor diegene die niet weten wat Narcisme is: Een narcistisch persoon is iemand
die zichzelf heel vaak bovenstelt voor anderen, hij/zij is erg egocentrisch,
een inlevingsvermogen van nul, en hij/zij misbruikt anderen
om er zelf beter van te worden. Die zinnen
beschrijven heel goed mijn Ouders en mijn Zus.
De vorige keer praatte ik over: Grapjes & Beledigingen.
Vandaag praat ik over de de manipulatie & schuld gevoel die ze me aanpraten.
Geen emoijs in deze Life-Stories, want dit is een serieuze zaak.
Laten we beginnen:


Een korte Disclaimer voor deze Life-Story: Nee, ik doe dit NIET om mijn ouders kwaad te doen,
om respectloos te zijn. Of om ze slecht te willen doen. Ik wilde dit
gewoon uit mijn hoofd hebben, dit is de enige manier om de stress eruit te krijgen.
Ik wil ergens mijn hart luchten en mijn ei kwijt kunnen. Dus als je hier iets op tegen hebt,
dan kun je de website gewoon weer wegklikken.

Ik heb altijd gevoeld bij mijn ouders dat ik niks waard was en nooit wat goeds kon doen,
of zelfs nergens goed in was. Een keer zei ik tegen mijn moeder: ’Ik ben altijd goed in mensenkennis’.
Toen reageerde mijn moeder met: ’Jij? Echt niet’.
Dat is een voorbeeld van hoe weinig vertrouwen en geloof mijn ouders in me hebben.
Ik begon het daarna ook echt werkelijk te geloven dat ik geen mensenkennis heb.
Nu realiseer ik me dat het pure manipulatie en mind control was.
Om mij te laten denken dat ik totaal geen talenten heb of geen eigen waarde.
In een notendop: Dat ik nergens goed in ben. Wat ze wel erkennen is
mijn tekentalent, maar daarover doen ze soms ook raar. Als ik een tekening
laat zien aan mijn zus, is haar antwoord ’Ja mooi’ of ’Ja wel leuk’. Wat een belangstelling zeg! Mijn vader zegt dan vaak dingen, zoals ’Heb je alweer getekend?’ of ’Dit is alweer
de zoveelste jurk die je hebt getekend’. Soms dan zijn ze trots. Maar dan zeggen
ze ’Ja dat tekentalent heeft ze van mij’. Nee, ik heb het nooit van mijn zelf.
Als ik iets goeds heb gedaan, dan is het ergens dankzij hun. En ja,
mijn vader hield vroeger op mijn leeftijd ook erg van creatief zijn,
zoals tekenen en schilderen. Maar hij deed het vooral voor school,
en niet zo enthousiast zoals ik. Dus eigenlijk is het geen vergelijking.
Ik heb jaren gedacht dat ik dit talent heb van mijn vader. Maar zo wil ik niet meer denken.
Ik wil nu denken: Ik heb dit lekker van mezelf. Ik heb niks van hun nodig.
Ik heb vaak last van angstaanvallen (daarover maak ik nog wel andere Life-Story).
Ik heb dit een keer verteld aan mijn moeder, maar ze wuifde het weg met ’Dat heeft iedereen weleens’. Aan mijn zus heb ik het ook weleens verteld, in het begin was ze
nog wel begrijpelijk, maar nu wuift ze het ook weg met ’Je moet er gewoon niet aandenken’.
Ze denken dus dat ik me maar beetje aanstel. Ik ging daarom ook bijna
zelf geloven dat mijn angsten maar gewoon ilussie waren. Maar gelukkig
neem ik ze nu meer serieus. Helaas, zullen mijn ouders me nooit mee willen helpen.
Wat ik heb is nooit erg genoeg. Ik stel me al heel gauw aan volgens hun.
En dat heeft groot effect op mij, ik durf daarom soms bijna niet
meer iets bij iemand aan te kaarten als ik persoonlijk probleem heb.
Uit de angst om afgewezen te worden, net als mijn ouders.

Ik heb altijd gevoeld nooit mezelf te mogen zijn bij mijn ouders.
Ik moest constant mezelf aanpassen naar hun standaarden. Ik werdt als kind vanalles gek
gemaakt door mijn ouders. Als ik een keer een ander humeur had, dan vrolijk en blij
werdt ik meteen ’negatief’ genoemd, en wilde ze weer glimlach zien,
of anders werden ze kwaad. Daarmee werdt dus mij verteld
dat mijn andere emoties er dus niet toe deden. Ik werdt vroeger ernstig gepest op school.
Mijn moeder werdt inplaats daarvan boos op MIJ (het slachtoffer) en ik
begreep er niets van, ik dacht dat er iets mis was met mij.
Zoals, je al las in het vorige Deel van deze reeks gebruiken mijn ouders vaak grapjes & beledigingen om naar beneden te halen. In mijn jeugd als klein kind kreeg ik
altijd te horen dat ’ik meer serieus moest zijn’ en dat ik nooit zelf grapjes mocht maken,
want dan ’wisten ze niet meer of ik het meende of niet’. Ik ben van mezelf
een persoon dat heel erg van grapjes maken houden, en ik lach graag.
Om dit te horen te krijgen was niet leuk en vooral verwarrend.
Daarom durfde ik toen een tijdje geen grapjes meer te maken.
Waarom mochten hun wel grapjes maken? En ik niet?


Als mijn ouders me weer de schuld afschuiven of weer kwetsen met hun grapjes,
zeg ik er altijd wat van - ookal heeft het weinig effect.
Maar ik kom toch graag voor mezelf op af en toe. Natuurlijk pikken ze dat niet,
want ze willen absoluut niet dat iemand anders meer zelfvertrouwen heeft, dan zij - of enig.
Voor het nieuwe jaar 2018 maakte mijn ouders zelf nieuwe voornemen speciaal voor MIJ.
En dat was: Geen commentaar meer. In andere woorden: Nooit meer er wat van zeggen
als ze me weer eens wat aandeden. Ik ging hier natuurlijk niet in mee, want ik weet
dat het bullshit is en gewoon een manier is om schuldgevoel op me af te schuiven.
Als ik zeg dat ik vindt dat ze me niet zo moeten chanteren, krijg ik antwoord terug met
’Je weet niet eens wat dat is!’. Nu een halfjaar later hebben ze niet meer geklaagd over deze nieuwe voornemen, terwijl ze er eerst zo doodserieus over waren.
Zo zie je maar weer dat het gewoon stomme truc was.
Ik krijg ook vaak de woorden naar mijn hoofd gewezen, zoals ’Doe wat aardiger tegen ons, we zijn je ouders!’ of ’Doe wat aardiger tegen je vader/moeder!’ door mijn zus
als ik voor mezelf opkom. Vaak komen ze dan aan met iemand
die wij kennen die overleden is, die was ook vader van twee meiden,
vooral mijn zus zegt dan ’Nu moet ik weer aan P denken hoor!
Die dochters hebben helemaal geen vader meer! Je mag blij zijn
dat jij er nog een hebt’ (Ja, een leuke graag).
Of dan zegt ze ’Je doet tegenwoordig zo gemeen tegen me. Je moet echt uitkijken!
Ik vindt het echt niet leuk meer’ terwijl dat ze zelf eens inziet wat ze doet.

Mijn zus lokt vaak de boel uit, en vooral door schuldgevoel af te schuiven,
tegenwoordig doet ze dat vaak, nadat ik doodnormale vraag heb gesteld, zoals ’Wil je even je kleren opzij leggen?’ of ’Ga je even astublieft aan de kant?’.
Dan reageert ze vaak met: ’Doe niet zo onaardig!’ of ’We gaan al niet meer winkelen als je zo doet!’. En ik sta op zo een moment gewoon totaal perplex. Ik begrijp echt totaal niet wat ik had fout gedaan, en ga soms nog weleens daarna na wat ik heb gezegt. In de war denk ik dan: Heb ik het echt zo bot gezegt? Maar later realiseer ik me dat mijn toon
waarop ik praatte gewoon volkomen normaal, was, en nog steeds
tegen me wordt geschreeuwd, alsof ik gestoord ben. Uiteindelijk is dat
’We gaan niet meer winkelen’ gewoon
dreigen, maar het slaat nergens op, want ik heb nooit wat fout gedaan.
Gisteren nog kwam ze naar me toe, ik was in mijn kamer,
om te zeggen dat de nieuwe Aflevering van Brugklas op de NPO-site stond (Seizoen 7 is sinds Maandag begonnen), en toen ze wegliep, riep
ik er nog even wat achterna (ze hoorde het) en kwam ineens
weer terug daarvoor, terwijl het gesprek afgelopen was.
Ze kwam terug met alleen een: ’Ja’. Er was geen reden om terug te komen.
Ik vroeg alleen: ’Waarom moet je daarvoor weer terugkomen eigenlijk?’.
En daarna liep ze weg en hoorde ik haar in de verte dingen zeggen, zoals dat
ze het maar niet moest vertellen over de Aflevering.
Even later hoorde ik haar het uithuilen bij mijn moeder.
En kwam ze naar me toe met ’we gaan nergens meer heen, als we naar de Efteling gaan,
ga jij niet mee’. Ik vondt het alleen beetje apart!
Ze wist dat ik bezig was met een vragenlijst en deze Update,
want ik moest dat tig keer zeggen, maar nog steeds bleef ze door lullen.
En ik wilde nu eens dat ze gewoon eens wegging, want ze werdt vervelend!

Een keer deed ze dat zelfs op mijn verjaardag. Ja, mijn verjaardag.
Mijn belangrijkste dag van het jaar. Vorig jaar op mijn verjaardag had ze
doodleuk een foto van haar en mij op mijn Facebook tijd-lijn neergezet
met een vrolijke ’Gefelicteerd, lieve zus!’. Als eerste, natuurlijk meent ze dat niet.
Dat is puur toneelspelletje van haar. Waarom? Om de buitenwereld te laten zien
dat ze zo een goed persoon is, daarmee manipuleren ze ook beetje
anderen die dan gaan geloven dat mijn zus ook echt goede zus is voor mij.
Dat beeld heeft namelijk iedereen die we kennen. In het openbaar zijn ze namelijk
ontzettend goede personen. Maar ik gleed een beetje van het onderwerp af,
in eerste instantie moest ik al bijna kotsen van haar berichtje. Ik reageer
ermee met een simpele ’Dankjewel’. Een paar minuten later kreeg
ik een Appje van mijn zus, waarin ze zei waarom ik geen leuker en gezelliger
antwoord kon geven. Eigenlijk zag ik dit al zo beetje aankomen van haar,
kom, ze is zo voorspelbaar. Allemaal om mij Sorry te laten zeggen voor iets wat ik niet heb gedaan. Ik had het toevallig in die minuten voor dat Appje
nog over met mijn vriendin dat ik wel weer gedoe zou krijgen,
want kom, ze verdient het eigenlijk niet eens! Ik vraag me af hoe dat
gaat zijn dit jaar op 8 December..


Een lange tijd wist mijn moeder mij voor te liegen dat het kastdeurtje
van de prullenbak in de keuken - waar onze prullenbak in staat,
was gaan hangen door MIJ. Maar ze had er helemaal totaal geen bewijs voor.
Maar ik was in de war, want ik vondt hem helemaal niet stuk gaan,
ik zag ook niet dat hij ging hangen. Maar ik was toen nog niet zo goed op de
hoogte wat narcisme was en manipulatie, dus geloofde ik dat. Ik probeer
er dus rekening mee te houden, maar alsnog klaagde mijn moeder
dat ik eraan had gehangen met mijn lichaam. Zelfs al raakte ik hem maar
iets aan noemde zij dat al ’Je hangt eraan!’. En daarmee ging ik aan mezelf twijfelen.
Ik ging denken: Doe ik dit nu echt onbewust? Maar op een dag
toen ik echt ZEKER wist dat ik er niet aangehangen had of ging hangen,
kwam ze met dezelfde klacht. En toen ging bij mij een lampje knipperen:
Ik was gewoon voorgelogen. De eerst volgende keer dat ze er weer over begon
heb ik het haar recht in haar gezicht gezegt: dat het niet waar is wat
ze al die tijd heeft gezegt. Ze is daarna gelukkig wel gestopt,
want ze zag natuurlijk in dat haar tactiek niet meer werkte.
Ik zag nu in dat ze me gewoon zat te manipuleren en mijn gedachten te verdraaien.
Ik heb me een lange tijd daarna wel ontzettend rot gevoeld. Hoe kon ik mezelf
nou zou kunnen laten misleiden? Nu voel ik me niet meer schuldig.
Nu zie ik gelukkig veel eerder in of ze me manipuleren of niet en laat ik me
ook niet meer zo gauw gek maken, en dat geeft me al een enorme rust.
Vooral om te weten dat het niet mijn schuld is en dat ik geen slecht persoon ben.

Soms dan wil na werk voor mezelf beleg voor op brood kopen,
een tijd kocht ik vaak salami voor op brood, want ik hou daarvan.
Maar dat werdt gestolen door mijn ouders en mijn zus als ik even niet
zat te kijken of hun waren vrij en ik was werken en had geen toezicht erop.
Dan als ik thuis was, was het al voor de helft door ze opgegeten en was
er nog maar 1 plakje over. En die salami was betaald door mijzelf
en dat had ik speciaal gekocht voor mezelf om op werk op te eten.
En daar werdt ik boos om, want ik vondt dat echt niet leuk. Maar toen zeiden ze
dingen, zoals ’Je bent niet de enige in huis’. Op een ochtend op een Zondag
had ik het laatste plakje gepakt van de salami, toen kwam mijn vader naar beneden
en vroeg waar het was gebleven. Ik zei, dat ik het laatste had opgegeten,
want hij is eigenlijk van mij, dus ik mag ervan eten. Waarmee mijn
vader erop reageerde ’Oh ik dacht van ons. Omdat jij het koopt is het niet meteen van jouw hoor’. Alsof ik mijn eigen gekochte beleg niet eens zelf mag opeten!
Vaak geeft hij me ook de schuld als dingen op zijn in huis. Terwijl hij
dat de dag ervoor heeft opstaan peuzelen. Een paar weken geleden
gaf hij me zelfs de schuld dat ik 4 sneden brood had opgegeten die ochtend,
omdat er vier sneden op mijn bord zag liggen. Ehh, hallo, ik had ze doormidden gesneden.
Maar dat betekend niet dat het echt vier sneden zijn! Daarna ging hij me ook nog ’verlinken’ bij mijn moeder met dit lulverhaal. Ik mag vaak de kat ook niet meer aaien
van hem, omdat ’ik hem met rust moet laten’ ofzo.

Dit was mijn Life-Story over mijn Narcistische Ouders Deel 3
over manipulatie en schuldgevoel afschuiven. Deze was wat heftiger als het eerste en tweede delen, maar ik had toen al beetje (expres) gewaarschuwd dat het heftiger
kon worden, en ik eerst wat rustiger wilde beginnen.
Dit is reeks van Life-Stories over mijn Ouders
die zal gaan over 6 delen. In elke Deel bespreek ik ander aspect
over mijn Narcistische Ouders. De volgende keer bespreek ik over:
De chantage. Ik weet niet wanneer dat komt.
Maar ik hoop weer ergens volgende week een nieuwe te maken.
Het ligt er ook heel erg aan wanneer ik er weer klaar voor ben, sinds dit best heftig is voor
mij om op te schrijven en ook nog eens aan een publiek te laten zien.
Maar ik vindt het gewoon ontzettend belangrijk om meer over Narcisme te
praten. Nog teveel mensen zijn te bang om erover naar buiten te komen,
en dat moet veranderd worden. Wat vondt je
van de Life-Story van vandaag? Laat je mening achter in de reacties
hieronder (of het Forum-Topic). Heb jij een soort gelijk verhaal als mij?
Ken jij ook iemand die narcistisch is of je heeft misbruikt of gepest
in je familie? Wees dan niet bang om erover te praten!