Mijn narcistische ouders (Het effect van toxische familie & Hoe ik ermee omga) Deel 5

Klets hierover de Update van 19 Oktober 2018:

Hallo allemaal! Welkom bij weer nieuwe Life-Story over mijn Narcistische ouders
Deel 5. Het is alweer een hele lange tijd geleden? Waarom? Dit is namelijk
een super erge last voor mij geworden - en soms denk ik
ook voor jullie. Sorry, als dat zo is. Ik begin deze reeks zowat te haten.
Ik voel alsof ik mijn nek klets - terwijl dat helemaal niet zo is - en dat is namelijk
een effect van mijn toxische familie. Want ik ben geleerd door mijn ouders
dat alles wat ik zeg niet deugt, mijn gevoelens er totaal niet toe doen.
En dat is waar het vandaag over gaat: Het effect van een toxische familie op mij.
Maar ook wil ik het hebben over hoe ik ermee omga.
Jullie weten nu inmiddels wel wat narcisme is, sinds ik het tot nu
toe in elke deel heb uitgelegt. En omdat dit een last is voor mij,
heb ik besloten dit het laatste Deel te maken. Ik had eerst
gezegt dat ik tot 6 Delen zou gaan en dat dit deel over commentaar en discriminatie ging,
maar ik denk dat ik dat niet doe. Ik heb mijn punt inmiddels wel gemaakt
met 5 Delen. Hierna ga ik weer gewoon verder
met mijn reguliere Life-Stories. Alweer geen emoijs vandaag,
want dit is een serieus onderwerp. Ik ga het afsluiten met: wat voor effecten het op me heeft.
Want het heeft veel meer effect op me dan gezond is:


Als eerste wil ik het hebben over dat vooral mijn zelfvertrouwen er is onder gaan leiden.
Op deze Site lijk ik misschien op een meisje dat wél erg zelfverzekerd is.
en dat klopt, ik heb wel wát zelfvertrouwen. Ik ben het namelijk zelf weer
aan het opbouwen. Hoe? Door elke dag in de spiegel te kijken
en te zeggen wat ik leuk aan mezelf vindt. Ook mijn vriendinnen
geven mij zelfvertrouwen en door mijn Site voel ik alsof ik iets kan betekenen.
Mijn ouders laat me voelen alsof ik geboren ben met geen doel,
in andere woorden: dat ik nutteloos wicht ben die ik op deze Aarde loopt.
Soms geloof ik ze, en voel ik alleen dat ik besta voor hun behoeftes.
Ik vindt mezelf hierdoor niet zo leuk meer en denk ik dat ik mislukking ben.
Hierdoor ging ik naar mezelf kijken in de spiegel als een lelijk meisje.
Maar dat is al gelukt om daarover heen te stappen. Mijn ouders
maken vooral vaak opmerkingen over mijn goede eigenschappen,
zoals mijn enthousiasme, dan ben ik volgens hen weer ’te druk’.
Ik voel me daardoor weer onzeker en durf ik niet meer
zo te zijn. Daardoor ben ik vaak mezelf kwijt geraakt.
Er was een periode dat ik me (serieus) afvroeg wie ik nou eigenlijk was.
Ik was Tessa, maar wat was ik verder? Ik was mezelf totaal kwijt geraakt,
dat was echt een hele enge periode. Wat me vooral weer opbeurt
is om leuke dingen te doen. Schrijven (Updates voor de Site
en nieuwe vervolg voor Bloomix on Earth), en tekenen (Winx en TopModel).
Ik vindt lezen ook heel leuk en Youtube filmpjes kijken. Dan kan ik mezelf zijn
en hoef ik me niet te schamen voor wie ik ben, of wat ik doe.
En dat komt vooral door jullie! Jullie laten me voelen alsof ik iemand ben,
en daar ben ik jullie eeuwig dankbaar voor. Ieder bericht van jullie is voor
mij heel veel groter, dan je denkt. Zoveel betekend het voor mij
om elke dag een reactie te krijgen op wat ik doe, en te horen
dat het iemand blij maakt - want dan maakt het mij ook blij.

Ik had ook een hele lange tijd - vooral heel 2017 - dat ik heel gevoelig was
voor opmerkingen, en vaak alles verkeerd opvatte dan wat anderen bedoelde.
Dat was ook effect van mijn toxische familie. Mijn ouders en mijn zus
schreeuwen vaak tegen me, vooral als ik iets bijv, niet goed doe
volgens hun, of een fout heb gemaakt, moet ik daarvoor opdraaien
en wordt er flink tegen me geschreeuwt. Vooral door mijn zus met haar hele
bekende zin: ’Jahaaaa!’. Ik schrik daar vaak van, en dat blijft
dan nog heel lang in mijn hoofd zitten, en als ik dat dan
hoor in mijn hoofd schrik ik weer beetje. Het gaat dan zowat
beetje in mijn hoofd zitten, en tot zelfs het punt dat ik denk
dat wat andere mensen in mijn leven - zoals mijn collega’s of mijn vriendinnen - het
net zo bedoelen als hun, dus net zo bot, schreeuwerig, toxisch. In andere woorden:
Om mij wat aan te willen doen. Maar dat is niet zo, want
het zat eigenlijk allemaal in mijn hoofd. Soms heb ik perongeluk
weleens bijna ruzie gemaakt met een collega om iets wat ze zei,
maar in mijn hoofd werdt het erger gemaakt, dan dat het was.
Ik vatte het harder op dan de realiteit was. Gelukkig heb ik daarmee kunnen omgaan
en ben ik niet meer zo gevoelig voor hun schreeuwen en opmerkingen.
In die periode had ik ook vaak last van fysieke pijn als ze weer
wat hadden gezegt - nu soms nog steeds, maar niet zovaak meer -
dan voelde ik echt alsof er een mes door mijn hart ging.
Woorden doen echt veel meer pijn, als sommige mensen denken.


Ik had dan dagen dat die pijn maar niet wegging, en dat ze
me dus echt zo hard hadden geraakt. Ik kreeg er hoge stress en spanningen van.
Ik kon me niet meer goed concentreren. Ik ging dan al mijn stress
op ze afgooiden, en roepen en schreeuwen wat voor verschrikkelijke personen
ze zijn, en wat ze me wel niet aandeden. Ik heb over de maanden
veel geleerd over narcisme. Ik leerde dat echte narcistische personen
geen spijt en berouw kunnen voelen voor hun acties. Soms
hebben ze er zelfs plezier in! Als ik alles op ze afgooiden,
merkte ik vaak dat ze er gewoon om stonden te lachen.
Ze wilde dus een reactie uit me. Ik las dat jouw reacties juist de ’voeding’ is van de narcist.
Ik kreeg een advies op internet van een coach op gebied van
herstel van narcistische relaties en ouders, ze zei dat ik vooral
geen geemotioneerde reacties moest teruggeven. Want dan
voedt ik ze, en vinden ze het alleen nog maar leuker, om mij
pijn te doen. Sinds dien ben ik dat gaan doen: Hun negeren.
In het begin was dat héél moeilijk voor mij. Waarom?
Ik was altijd zo gewend om verschrikelijk boos te worden op ze
elke keer als ze weer iets zeiden, en daarna had ik dan
weer spijt dat ik had gefaald. Ik heb zelfs een tijd opgegeven, omdat
ik dacht dat dit niet mijn manier was om ermee om te gaan.
In de verloop der tijd heb ik toch geleerd ze tóch te negeren. En het werkt!
Vroeger zouden ze elke dag wel wat zeggen tegen me. Maar
soms heb ik tijden dat ze me helemaal niks meer doen. Hoe?
Omdat ik ze niet meer voedt. Dat betekend dat ze geen plezier meer erin hebben.
Natuurlijk zullen ze nooit echt volledig stoppen, want
ze zullen toxisch blijven.

En dat is een acceptatie waar ik nog
een beetje inzit, de acceptatie dat je ouders nooit zullen veranderen,
en vooral dat ze altijd al zo zijn geweest. Nee, niet sinds een paar jaar.
Dat dacht ik eerst, dat mijn ouders ineens zo waren gaan doen.
Maar toen keek ik terug op mijn jeugd, en zag ik wat ik nooit had gezien:
De scheuren. Ik zag precies hetzelfde patroon als nu, maar minder erg.
Ik heb vroeger als klein kind altijd gehad ’Pappa en mamma zijn gewoon zo’.
Ik herriner me dat ik altijd nachtmerries had over mijn ouders,
eentje waar mijn ouders geen hoofden meer hadden - voor een klein meisje
konden die dromen verschrikkelijk aanslaan. Ik had zelfs een droom
ooit over mijn moeder dat ze koningin was van haar eigen kasteel,
en ze tegen mij zei hoeveel beter zij was dan ons, en ze alles verdiende,
en ik niet. Ik heb altijd gedacht dat die dromen gewoon dromen waren.
Maar sinds een paar jaar ben ik gaan denken dat die dromen
het beeld zijn dat mijn ouders me als klein kind hebben
doen geloven. We hebben niet zomaar dromen uit het niets.
Ze zijn gebaseerd op dingen uit het echte leven, het dagelijks leven.
Ik was altijd de slechte persoon, ik deed altijd alles fout,
ik was het probleem kind. Op een gegeven moment werdt
ik zelfs naar een logopediste gestuurd op school door mijn moeder,
omdat ’ik moest veranderen’. Vooral omdat mijn woede aanvallen
steeds erger werden. Maar die woedeaanvallen kwamen niet gewoon
uit het niets. Die werden gecreërt door de stress
van mijn toxische familie. Maar natuurlijk werdt dat deel niet verteld
door mijn ouders aan school. Ik begon me steeds nonchalanter te gedragen,
ik werdt zelf ook beetje een soort narcist. Maar dat was een soort verdedigingsmechanisme.
Ik ging hun geloven dat ik het foute persoon was, zelfs
dat ik een paar keer Sorry zei tegen mijn ouders. Maarja, natuurlijk
hielp de logopediste niet. Ik was niet de oorzaak!
Er was zelfs een moment op vakantie dat mijn vader voor me wegliep,
hij deed net alsof hij bang voor me was, alsof ik monster was,
hij nam zelfs mijn zus in bescherming tegen mij.


Ik heb vaak stemmen in mijn hoofd, vooral getriggerd door mijn pestverleden - lees
daarover in deze Life-Story van December 2017 over hoe ik jarenlang ben gepest.
Ik ben daarvoor naar psycholoog gegaan, omdat
ik mijn pestverleden niet goed had verwerkt, toen gingen de stemmen
weg. Maar met mijn toxische ouders en zus komen de stemmen terug,
en zeggen ze zelfs nog ergere dingen als voor heen. Ze worden zelfs
aggressiever dan normaal. Ze zeggen dat alles wat ik doe aan mijn autisme ligt,
en dat ik raar ben, ze controleren elke stap die ik maak en daar wordt
een opmerking over gemaakt. Lijkt erg op het patroon van mijn ouders.
Alles wat ik doe is nooit goed, dat wordt weer gereflecteerd in de stemmen in mijn hoofd.
Gelukkig heb ik de stemmen niet altijd, maar ze maken
me niet vrolijker, alsof het lijkt dat ik nooit af ben van het gepest.

Dit was mijn laatste Life-Story over mijn narcistische ouders.
Ik ben blij dat ik deze reeks eindelijk afkonden ronden.
Zoals, ik al zei werdt het een last. En dat is niet goed,
ik haat het hoe het de laatste tijd met de Site gaat.
Het is niet dat ik haat om Updates te maken, maar
ik heb zo weinig ruimte voor Winx en Off-Topic onderwerpen
waar ik over wil praten. Het Winx Club Seizoen 8 nieuws
komt zo snel naarbinnen, oke, dit klinkt misschien
nu een beetje hypocriet, want sinds ik eerst heb gezegt
dat ik het haat hoe Rainbow ons zo weinig laat weten.
Maar nu gaat het als een sneltrein, en ik Update
maar drie dagen in de week. Ik hoop daarom dat het
weer nu even rustig zal zijn, en kan focusen op meer Winx Club onderwerpen,
want er komt veel leuks aan! Ik ga het natuurlijk vooral
hebben over nieuwe Seizoen 8 theorieën. Elk jaar lijkt
het net alsof mijn plezier in mijn Site groter en groter wordt!
En dit jaar voel ik alsof mijn Site de beste Updates en onderwerpen
heeft geleverd van het hele bestaan van de Site. Ik zie
hoe de Site echt groeit. En ik kan niet wachten om alle nieuwe content
met jullie te delen! Ik ben zo benieuwd wat jullie ervan vinden.
Bedankt iedereen die door deze lange 5-Delen reeks zijn gekomen
en loyaal aan me zijn gebleven. Want ik heb mensen gehad
in mijn leven die ineens verdwenen waren, nadat ik
mijn persoonlijke verhaal had gedeeld. Jullie zijn de familie die ik nooit heb gehad.
Dit was de Update weer voor vandaag.
Laat je reacties achter in de reacties hieronder - of het Forum Topic -
en een fijn weekend!! Tot volgende week!